Vetrek Pallolem en een fantastische ervaring bij de KODAVA

Treinen in India zijn in principe zeer comfortabel vergeleken met een bus en te bereiden weg (beiden van voor WOII). Ik zou om 12:50 de nacht(sleeper)trein nemen van Chaudi naar Magalore. En zowaar, hij was 10 minuten te vroeg. De stationmaster, een pafferig typ met een enorme kegel, sommeerde mij bij paal zeven te gaan staan. Daar zou dan het juiste treinstel stil komen te staan en eenmaal binnen zocht ik het nummer van mijn plaats om mij voor de nacht klaar te maken.

Helaas lag op mijn plaats al een Indiër die niet van plan was er vandaan te komen. Terecht ook want, sinds wanneer is er ooit een trein te vroeg gekomen in India? Ik was dus op de verkeerde trein gestapt en moest er bij de volgende halte uit om vervolgens 3.5 uur op mijn eigen trein te wachten, die natuurlijk alles behalve te vroeg was. Het was inmiddels 3:30 en ik had mijn eerste REM slaapje als op het stationsbankje achter de rug toen de lange sliert wagons het station binnen denderde.

Aangezien op mijn plaats de kakkerlakken zo groot als pingpongballen langs de wanden omhoog kropen beslaat ik de trein master te zoeken en mijn plek up te graden naar AC. AC is niet alleen een gekoelde wagon, er wordt ook door een bewaker op je bagage gelet en je krijgt een deken en schone lakens en een kussentje én de wagons worden schoongehouden en dus geen kakkerlakken.

De conducteur vroeg of ik een bonnetje wilde en ik antwoordde nee, wat moet ik met al die bonnetjes? Dat was dan mooi zei hij, ik kreeg dan morgen de helft van de contanten terug…. Ah, ik was even niet scherp. Voortaan dus nooit meer een bonnetje en altijd upgraden… zo verdient oom conducteur de cadeautjes voor onder de Indiase kerstboom en reis ik een stukje goedkoper. Ik nam mijn plaats in en tukte zonder problemen tot 09:00 de volgende morgen. De trein remde af in Mangalore en ik nam de bus naar Madikiri. Een dramatische rit, meer kuilen dan weg en de bus had gevoelsmatig houten wielen en vering, dus het was even afzien. Het landschap maakte wel alles goed. In tegenstelling tot het noorden van Karnataka waar vele grote partijen stenen het landschap vormen, is dat in dit zuidelijke gedeelte voornamelijk jungle. Het is werkelijk prachtig.

Bij binnenkomst in Madikiri nam ik het eerste guesthouse. Zoals ik al eerder schreef kwam ik bij Anoop terecht. Hij maakte voor mij mogelijk om een week bij zijn familie in de jungle te wonen.

Nadat we de moeder van het gezin “Devakki” op de markt hadden ontmoet stapte ik met haar in de bus richting de bushalte van waar we door de jungle naar haar hut zouden lopen.

Het was een pittige tocht van 1.5 uur. Om het half uur hielden we een korte pauze omdat Devakki een noot omvouwen met een blad en wat witte pasta naar binnen wilde werken. Vervolgens kouwde ze daar dan een half uur op (in hoeverre dat ging omdat ze nauwelijks nog tanden had) en spuwde iedere 3 minuten een straal dikke rode drap naar buiten… Niet heel aantrekkelijk maar je went er snel aan. De beste methode is direct aanpassen en tijdens de tweede stop bood ze mij ook het pakketje aan en ik stopte het in mijn mond. Het was afgrijselijk bitter, vies, en mijn speekselklieren sloegen compleet op hol. De eerste straal rood vocht MOEST er uit. Na een minuut of tien vroeg ik mijzelf af of het nu echt zo vies was, het begon anders te smaken… en tijdens de derde stop zei ik geen nee tegen een nieuw pakketje noot, blad en wit smeersel.

Plotseling kreeg ik het idee dat er allemaal boompjes langs het pad waren gepland. Het leek wel of iemand moeite had gedaan een soort laantje te maken van het bospad waar we over liepen. Het zag er prachtig uit. Aan weerszijden groeide wilde koffieplanten op de bergzijde. Uiteindelijk kwamen we bij een trap die ons leidde naar een soort keurig pleintje dat voor de lemen hut van Devakki lag. We werden begroet door een oogverblindend mooi en jong Indisch meisje en natuurlijk, ook zij sprak geen woord engels. Ze was zo verschrikkelijk mooi dat mijn hart een keer oversloeg. Ongelofelijk. En iedere keer een glimlach die mij deed smelten.

Ik werd op de veranda in een stoel gezet, kreeg een kop heerlijke melkkoffie en een glas water en de dames vertrokken naar binnen. Ik had nog steeds geen man of ander persoon gezien en las voor een uur in mijn boek. Warni, de dochter haalde mij naar binnen. “come, come” en ze zetten mij neer in de keuken bij het vuur. De dames begonnen te koken op het houtvuurtje dat ze met enorme handigheid wisten te stoken. Zo werden de groenten de rijst en andere ingrediënten op een formidabele manier klaar gemaakt! Eten deden we in de gezamenlijke ruimte in de hut aan tafel en natuurlijk met onze handen.

Anoop had mij een boekje KANNADA in 30 dagen meegegeven en dat was onze redding. Aan tafel, onder het licht van een klein olielampje, bestudeerden we met z'n drieen het boekje. Het was bijna aandoelijk en zo bijzonder om op deze plek te zijn en met deze mensen in un hut te mogen zijn... We hadden veel aanknopingspunten en zo kwam ik er achter dat het gezin uit 6 kinderen bestond. Warni was de jongste dochter van 19 en had nog een jonger broertje Sougona. Alle Zussen zijn uit huis en wonen in de stad en zijn getrouwd. Warni woont nog thuis en doet samen met moeder het huishouden en zorgt voor de kost. Dat wil zeggen, wat de jungle hen geeft verkopen ze aan passanten, op de markt etc. Ze ruilen materialen en hebben in principe een leven zonder honger. Het is geen vetpot, maar ze houden het hoofd boven water. Het is een zware taak voor Devakki alle kinderen naar school te laten gaan en ook nog het hoofd boven water te houden. Warni legde naast het bed waar zij samen met haar moeder in sliep een paar rieten matten neer en dat werd mijn bed. Onder een muffe deken sloot ik mijn ogen voor een heerlijke nacht slaap na zoveel indrukwekkende momenten.....

Zaterdag vroeg gingen Devakki en ik op pad. We zouden de wilde olifanten zoeken en vinden. Echter het enige wat we vonden van olifanten was de shit. Geen punt, want we beklommen het hoogste punt in het gebied en hadden een meer dan prachtig uitzicht vanaf de rotsen over de valei. De communicatie was nog steeds met handen en voeten en doorhet maken van tekeningen in mijn notitieboekje. Zo was het contact moeizaam, intensief, grappig, maar z eer functioneel.

Het broertje van 14: Sougona kwam op zaterdag avond thuis en was helemaal door het dolle vanwege mijn aanwezigheid. Ik was zijn Brother, Baba, enz… Ik werd overal mee naar toe genomen en hij showde aan alles en iedereen dat hij de jongste, de enige was die enigszins met mij kon communiceren. Sougona kwam naast mij liggen op de grond in de hut die nacht. Indische mannen zijn zeer lichamelijk met elkaar. Dat is iets waar ik toch moeilijk aan kan wennen.

Sougona en ik de volgende dag samen een trekking een prachtige tocht. Eerst bezochten we allerlei andere families kregen het heerlijkste eten en dronken lokale brandy. De gastvrijheid was fenomenaal. De mensen waren zo vrolijk en de hutten allemaal verschillend. Gebouwd van klei en hout maar in grote en kleine maten. Met verdiepingen of alleen begane grond. Gelegen op de mooiste plekjes in de jungle met prachtige tuinen en vele dieren. Apen, koeien, muilezels, kippen, varkens en papegaaien.

Eenmaal dronken van de lokale brandy en met een heerlijk ontbijt in de maag, beklommen we een andere berg en aan het einde van de middag brachten zus en broer mij na een prachtige ervaring terug naar de bushalte vanwaar de bus mij naar Madikiri zou brengen.

Ik was doodop na deze ervaring maar had mijn ontmoeting met deze groep mensen voor geen goud willen missen.

P.S. Anoop is van plan een extra hut te bouwen in het gebied bij de andere hutten voor de “eco-toeristen”. Mensen zoals ik die een week de ervaring kunnen op doen door te leven met deze stam. Hij wil de stam op een goede manier laten profiteren van het toerisme. Anoop is stevig aan het denken hoe hij dit wil gaan inkleden omdat het rustige en vredige leven van deze stam voor geen goud mag worden verstoord. Dus grote groepen mensen is absoluut geen optie.

In principe is alles op dit moment in balans en de mensen zijn tevreden. Echter, ze hebben regelmatig onvoldoende geld om voedsel te generen. Dit zou een oplossing zijn…..

Check voor de PICS

OmBeach, KudleBeach, Gorkarna en de Kodagu Region

Na een dag op Pallolem Beach, wat echt met de dag voller en drukker werd, had ik het wel gezien op het strand. De Royal Enfield Bullet 350 stond nog steeds met trappeldende beentjes te wachten op een langere tocht dan het dagelijkse rondritje wat ik maakte.

Ik reed nog een keer langs mijn vrienden van de garage om een rare tik te laten bekijken en ook dat werd met een schroevendraaier en een paar magische woorden verholpen. Ik sprak met mijn engelse vrind Marin of hij nog steeds wilde gaan en de volgende morgen reden we om zes uur in het opkomende licht van de zon richting het Zuiden langs de kust.

Het was werkelijk een prachtige tocht. Over bergen en langs stranden. Ondertussen wel flink concentreren op de weg want het is niet druk, maar je moet goed opletten. De Bullets gieren als maniaken het is geweldig om de een-cilindrische motoren te horen rijden. Je hoort de cilinder op en neer gaan in een laag toerental. Magistraal en geniaal, echt verslavend.

Hard rijden is onmogelijk in India om twee redenen. De eerste zijn de kuilen in de weg. Als je fullspeed een kuil pakt breekt simpelweg het frame of je wiel. De tweede reden is dat er vanalles zomaar kan gebeuren, een overstekende waterbuffel, koe of geit. Indieers zelf hebben voor veel dingen gevoel, behalve verkeer. Ze doen maar wat. Geloof me of niet, het is niet onveilig, je moet gewoon rustig rijden. En omdat de Indieers zelf ook niet hard rijden, gaat dus alles prima en gebeuren er relatief weinig zeer ernstige ongelukken in deze regio. Het was dus een echt genot.

Om 11:30 arriveerden we op een van de mooiste stranden die ik ooit zag, OmBeach en Kurdle Baeach. Geen woorden voor. Zo schoon en mooi en zulk een heerlijk water om in de zwemmen!
We verbeleven in een hotel in Gokarna, een resort. Televisie had ik al een tijd niet gekeken en na een film van Superman wist ik waarom ik het niet gemist had. Voor het eerst was ik op een plek waar de Indiers gewoon leven om te leven. Niet iedere seconde op je rug springen om je lelijke spullen te verkopen. Het was prachtig in de heilige stad Gokarna.

De reis terug verliep voorspoedig en ik boekte direct in Pallolem een trein ticket naar het Zuiden. Lang wil ik niet meer aan het strand blijven en de nachttrein de volgende dag, langs de kust naar Mangalore leek me een perfect eindpunt om vervolgens de bus te pakken naar de Kogagu Region, een national park waar trekkings perfect te doen zijn.
De trein vertrok om 00:50 en toen hij al om 00:40 aankwam en de stationmaster, die behoorlijk naar alcohol uit zijn bakkes rook, en naar mijn plek dirigeerde, lag daar al een Hindi te ronken. Ik maakte hem wakker om hem uit te leggen dat ik die sleeper had betaald. Hij sprak gelukkig geen engels dus dat maakte de zaak gemakkelijk. De Conducteur werd gehaald en deze wist mij te vertellen dat dit een andere trein was dan ik moest hebben, echter we waren al vertrokken. Deze trein was laat en meneer, ik had beter kunnen weten, een trein is NOOIT te vroeg in Nederland, laat staan in India.
Het volgende station was ook gelukkig een stop van mijn trein, dus dat scheelde. Mijn trein had gelukkig maar 4 uur vetraging op een traject van 100k, dus dat is noemenswaardig. Eenmaal in de trein deed ik een heerlijke tuk en arriveerde 09:00 in Mangalore. De bus deed 4.5 uur over het tweede traject en was verschrikkelijk. Niet de bus, maar de weg. Het was meer gat dan weg en na 2.5 uur gaat je hele lijf pijn doen. Maar, niet klagen, het was allemaal prachtig!

Eenmaal in Madikeri(klik op de naam als je wilt weten waar het ligt, had ik direct geluk. Anoop Chinnappa, een local en eco warrior, (normaal heb ik het niet zo op eco warriors, maar hier in India is het een nobele zaak, beseffende dat geen enkele vorm van vuilbewerking tot de mogelijkheden behoort...) een onwijs goeie vent had een kamer voor mij in zijn huis. Hij vertelde me dat ik vandaag mee kan met een local tribe: "The Kodava" om drie dagen met hen te leven en met hen trekkings te doen en te jagen en vissen. Het zijn vrienden van Anoop want hij heeft land voor hen in de jungle gekocht zodat zij op dezelfde plaats kunnen blijven leven zonder gestoord te worden in hun dagelijks leven.

Als het dus allemaal gaat zoals ik graag zou willen vertrek ik aan het einde van de middag (7 december) om 10 december weer terug te komen. Ik ga dus de jungle in met de bewoners en dat is behoorlijk opwindend kan ik jullie vertellen. Keep you posted! S.

Check voor de pics KLIK!