Vetrek Pallolem en een fantastische ervaring bij de KODAVA

Treinen in India zijn in principe zeer comfortabel vergeleken met een bus en te bereiden weg (beiden van voor WOII). Ik zou om 12:50 de nacht(sleeper)trein nemen van Chaudi naar Magalore. En zowaar, hij was 10 minuten te vroeg. De stationmaster, een pafferig typ met een enorme kegel, sommeerde mij bij paal zeven te gaan staan. Daar zou dan het juiste treinstel stil komen te staan en eenmaal binnen zocht ik het nummer van mijn plaats om mij voor de nacht klaar te maken.

Helaas lag op mijn plaats al een Indiër die niet van plan was er vandaan te komen. Terecht ook want, sinds wanneer is er ooit een trein te vroeg gekomen in India? Ik was dus op de verkeerde trein gestapt en moest er bij de volgende halte uit om vervolgens 3.5 uur op mijn eigen trein te wachten, die natuurlijk alles behalve te vroeg was. Het was inmiddels 3:30 en ik had mijn eerste REM slaapje als op het stationsbankje achter de rug toen de lange sliert wagons het station binnen denderde.

Aangezien op mijn plaats de kakkerlakken zo groot als pingpongballen langs de wanden omhoog kropen beslaat ik de trein master te zoeken en mijn plek up te graden naar AC. AC is niet alleen een gekoelde wagon, er wordt ook door een bewaker op je bagage gelet en je krijgt een deken en schone lakens en een kussentje én de wagons worden schoongehouden en dus geen kakkerlakken.

De conducteur vroeg of ik een bonnetje wilde en ik antwoordde nee, wat moet ik met al die bonnetjes? Dat was dan mooi zei hij, ik kreeg dan morgen de helft van de contanten terug…. Ah, ik was even niet scherp. Voortaan dus nooit meer een bonnetje en altijd upgraden… zo verdient oom conducteur de cadeautjes voor onder de Indiase kerstboom en reis ik een stukje goedkoper. Ik nam mijn plaats in en tukte zonder problemen tot 09:00 de volgende morgen. De trein remde af in Mangalore en ik nam de bus naar Madikiri. Een dramatische rit, meer kuilen dan weg en de bus had gevoelsmatig houten wielen en vering, dus het was even afzien. Het landschap maakte wel alles goed. In tegenstelling tot het noorden van Karnataka waar vele grote partijen stenen het landschap vormen, is dat in dit zuidelijke gedeelte voornamelijk jungle. Het is werkelijk prachtig.

Bij binnenkomst in Madikiri nam ik het eerste guesthouse. Zoals ik al eerder schreef kwam ik bij Anoop terecht. Hij maakte voor mij mogelijk om een week bij zijn familie in de jungle te wonen.

Nadat we de moeder van het gezin “Devakki” op de markt hadden ontmoet stapte ik met haar in de bus richting de bushalte van waar we door de jungle naar haar hut zouden lopen.

Het was een pittige tocht van 1.5 uur. Om het half uur hielden we een korte pauze omdat Devakki een noot omvouwen met een blad en wat witte pasta naar binnen wilde werken. Vervolgens kouwde ze daar dan een half uur op (in hoeverre dat ging omdat ze nauwelijks nog tanden had) en spuwde iedere 3 minuten een straal dikke rode drap naar buiten… Niet heel aantrekkelijk maar je went er snel aan. De beste methode is direct aanpassen en tijdens de tweede stop bood ze mij ook het pakketje aan en ik stopte het in mijn mond. Het was afgrijselijk bitter, vies, en mijn speekselklieren sloegen compleet op hol. De eerste straal rood vocht MOEST er uit. Na een minuut of tien vroeg ik mijzelf af of het nu echt zo vies was, het begon anders te smaken… en tijdens de derde stop zei ik geen nee tegen een nieuw pakketje noot, blad en wit smeersel.

Plotseling kreeg ik het idee dat er allemaal boompjes langs het pad waren gepland. Het leek wel of iemand moeite had gedaan een soort laantje te maken van het bospad waar we over liepen. Het zag er prachtig uit. Aan weerszijden groeide wilde koffieplanten op de bergzijde. Uiteindelijk kwamen we bij een trap die ons leidde naar een soort keurig pleintje dat voor de lemen hut van Devakki lag. We werden begroet door een oogverblindend mooi en jong Indisch meisje en natuurlijk, ook zij sprak geen woord engels. Ze was zo verschrikkelijk mooi dat mijn hart een keer oversloeg. Ongelofelijk. En iedere keer een glimlach die mij deed smelten.

Ik werd op de veranda in een stoel gezet, kreeg een kop heerlijke melkkoffie en een glas water en de dames vertrokken naar binnen. Ik had nog steeds geen man of ander persoon gezien en las voor een uur in mijn boek. Warni, de dochter haalde mij naar binnen. “come, come” en ze zetten mij neer in de keuken bij het vuur. De dames begonnen te koken op het houtvuurtje dat ze met enorme handigheid wisten te stoken. Zo werden de groenten de rijst en andere ingrediënten op een formidabele manier klaar gemaakt! Eten deden we in de gezamenlijke ruimte in de hut aan tafel en natuurlijk met onze handen.

Anoop had mij een boekje KANNADA in 30 dagen meegegeven en dat was onze redding. Aan tafel, onder het licht van een klein olielampje, bestudeerden we met z'n drieen het boekje. Het was bijna aandoelijk en zo bijzonder om op deze plek te zijn en met deze mensen in un hut te mogen zijn... We hadden veel aanknopingspunten en zo kwam ik er achter dat het gezin uit 6 kinderen bestond. Warni was de jongste dochter van 19 en had nog een jonger broertje Sougona. Alle Zussen zijn uit huis en wonen in de stad en zijn getrouwd. Warni woont nog thuis en doet samen met moeder het huishouden en zorgt voor de kost. Dat wil zeggen, wat de jungle hen geeft verkopen ze aan passanten, op de markt etc. Ze ruilen materialen en hebben in principe een leven zonder honger. Het is geen vetpot, maar ze houden het hoofd boven water. Het is een zware taak voor Devakki alle kinderen naar school te laten gaan en ook nog het hoofd boven water te houden. Warni legde naast het bed waar zij samen met haar moeder in sliep een paar rieten matten neer en dat werd mijn bed. Onder een muffe deken sloot ik mijn ogen voor een heerlijke nacht slaap na zoveel indrukwekkende momenten.....

Zaterdag vroeg gingen Devakki en ik op pad. We zouden de wilde olifanten zoeken en vinden. Echter het enige wat we vonden van olifanten was de shit. Geen punt, want we beklommen het hoogste punt in het gebied en hadden een meer dan prachtig uitzicht vanaf de rotsen over de valei. De communicatie was nog steeds met handen en voeten en doorhet maken van tekeningen in mijn notitieboekje. Zo was het contact moeizaam, intensief, grappig, maar z eer functioneel.

Het broertje van 14: Sougona kwam op zaterdag avond thuis en was helemaal door het dolle vanwege mijn aanwezigheid. Ik was zijn Brother, Baba, enz… Ik werd overal mee naar toe genomen en hij showde aan alles en iedereen dat hij de jongste, de enige was die enigszins met mij kon communiceren. Sougona kwam naast mij liggen op de grond in de hut die nacht. Indische mannen zijn zeer lichamelijk met elkaar. Dat is iets waar ik toch moeilijk aan kan wennen.

Sougona en ik de volgende dag samen een trekking een prachtige tocht. Eerst bezochten we allerlei andere families kregen het heerlijkste eten en dronken lokale brandy. De gastvrijheid was fenomenaal. De mensen waren zo vrolijk en de hutten allemaal verschillend. Gebouwd van klei en hout maar in grote en kleine maten. Met verdiepingen of alleen begane grond. Gelegen op de mooiste plekjes in de jungle met prachtige tuinen en vele dieren. Apen, koeien, muilezels, kippen, varkens en papegaaien.

Eenmaal dronken van de lokale brandy en met een heerlijk ontbijt in de maag, beklommen we een andere berg en aan het einde van de middag brachten zus en broer mij na een prachtige ervaring terug naar de bushalte vanwaar de bus mij naar Madikiri zou brengen.

Ik was doodop na deze ervaring maar had mijn ontmoeting met deze groep mensen voor geen goud willen missen.

P.S. Anoop is van plan een extra hut te bouwen in het gebied bij de andere hutten voor de “eco-toeristen”. Mensen zoals ik die een week de ervaring kunnen op doen door te leven met deze stam. Hij wil de stam op een goede manier laten profiteren van het toerisme. Anoop is stevig aan het denken hoe hij dit wil gaan inkleden omdat het rustige en vredige leven van deze stam voor geen goud mag worden verstoord. Dus grote groepen mensen is absoluut geen optie.

In principe is alles op dit moment in balans en de mensen zijn tevreden. Echter, ze hebben regelmatig onvoldoende geld om voedsel te generen. Dit zou een oplossing zijn…..

Check voor de PICS

OmBeach, KudleBeach, Gorkarna en de Kodagu Region

Na een dag op Pallolem Beach, wat echt met de dag voller en drukker werd, had ik het wel gezien op het strand. De Royal Enfield Bullet 350 stond nog steeds met trappeldende beentjes te wachten op een langere tocht dan het dagelijkse rondritje wat ik maakte.

Ik reed nog een keer langs mijn vrienden van de garage om een rare tik te laten bekijken en ook dat werd met een schroevendraaier en een paar magische woorden verholpen. Ik sprak met mijn engelse vrind Marin of hij nog steeds wilde gaan en de volgende morgen reden we om zes uur in het opkomende licht van de zon richting het Zuiden langs de kust.

Het was werkelijk een prachtige tocht. Over bergen en langs stranden. Ondertussen wel flink concentreren op de weg want het is niet druk, maar je moet goed opletten. De Bullets gieren als maniaken het is geweldig om de een-cilindrische motoren te horen rijden. Je hoort de cilinder op en neer gaan in een laag toerental. Magistraal en geniaal, echt verslavend.

Hard rijden is onmogelijk in India om twee redenen. De eerste zijn de kuilen in de weg. Als je fullspeed een kuil pakt breekt simpelweg het frame of je wiel. De tweede reden is dat er vanalles zomaar kan gebeuren, een overstekende waterbuffel, koe of geit. Indieers zelf hebben voor veel dingen gevoel, behalve verkeer. Ze doen maar wat. Geloof me of niet, het is niet onveilig, je moet gewoon rustig rijden. En omdat de Indieers zelf ook niet hard rijden, gaat dus alles prima en gebeuren er relatief weinig zeer ernstige ongelukken in deze regio. Het was dus een echt genot.

Om 11:30 arriveerden we op een van de mooiste stranden die ik ooit zag, OmBeach en Kurdle Baeach. Geen woorden voor. Zo schoon en mooi en zulk een heerlijk water om in de zwemmen!
We verbeleven in een hotel in Gokarna, een resort. Televisie had ik al een tijd niet gekeken en na een film van Superman wist ik waarom ik het niet gemist had. Voor het eerst was ik op een plek waar de Indiers gewoon leven om te leven. Niet iedere seconde op je rug springen om je lelijke spullen te verkopen. Het was prachtig in de heilige stad Gokarna.

De reis terug verliep voorspoedig en ik boekte direct in Pallolem een trein ticket naar het Zuiden. Lang wil ik niet meer aan het strand blijven en de nachttrein de volgende dag, langs de kust naar Mangalore leek me een perfect eindpunt om vervolgens de bus te pakken naar de Kogagu Region, een national park waar trekkings perfect te doen zijn.
De trein vertrok om 00:50 en toen hij al om 00:40 aankwam en de stationmaster, die behoorlijk naar alcohol uit zijn bakkes rook, en naar mijn plek dirigeerde, lag daar al een Hindi te ronken. Ik maakte hem wakker om hem uit te leggen dat ik die sleeper had betaald. Hij sprak gelukkig geen engels dus dat maakte de zaak gemakkelijk. De Conducteur werd gehaald en deze wist mij te vertellen dat dit een andere trein was dan ik moest hebben, echter we waren al vertrokken. Deze trein was laat en meneer, ik had beter kunnen weten, een trein is NOOIT te vroeg in Nederland, laat staan in India.
Het volgende station was ook gelukkig een stop van mijn trein, dus dat scheelde. Mijn trein had gelukkig maar 4 uur vetraging op een traject van 100k, dus dat is noemenswaardig. Eenmaal in de trein deed ik een heerlijke tuk en arriveerde 09:00 in Mangalore. De bus deed 4.5 uur over het tweede traject en was verschrikkelijk. Niet de bus, maar de weg. Het was meer gat dan weg en na 2.5 uur gaat je hele lijf pijn doen. Maar, niet klagen, het was allemaal prachtig!

Eenmaal in Madikeri(klik op de naam als je wilt weten waar het ligt, had ik direct geluk. Anoop Chinnappa, een local en eco warrior, (normaal heb ik het niet zo op eco warriors, maar hier in India is het een nobele zaak, beseffende dat geen enkele vorm van vuilbewerking tot de mogelijkheden behoort...) een onwijs goeie vent had een kamer voor mij in zijn huis. Hij vertelde me dat ik vandaag mee kan met een local tribe: "The Kodava" om drie dagen met hen te leven en met hen trekkings te doen en te jagen en vissen. Het zijn vrienden van Anoop want hij heeft land voor hen in de jungle gekocht zodat zij op dezelfde plaats kunnen blijven leven zonder gestoord te worden in hun dagelijks leven.

Als het dus allemaal gaat zoals ik graag zou willen vertrek ik aan het einde van de middag (7 december) om 10 december weer terug te komen. Ik ga dus de jungle in met de bewoners en dat is behoorlijk opwindend kan ik jullie vertellen. Keep you posted! S.

Check voor de pics KLIK!

Weer aan de kust

Na een heerlijke 10 dagen in Hampi, nam ik de nachtbus naar Pallolem waar ik een deel van mijn bagage had achtergelaten.
Pallolem is een soort Ibiza, zoals ik al eerder beschreef. Je kunt hier heerlijk eten en er zijn veel reizigers, kortom, het is hier gewoon gezellig. De drang om weer te vertrekken is klein, sinds ik een zeer heerlijk hutje aan de zee heb gevonden. Lezen, muziek luisteren etc en s' avonds een paar bier, is natuurlijk geweldig.

Robert, woonachtig in Ho Chi Min, regelt mijn Visum voor Vietnam. Dit betekent dat ik niet hoef te wachten in Bangkok, dus ik kan direct doorvliegen. Het regelen van een ticket van Bangkok naar HCM is lastig, alles is al volgeboekt. Maar vandaag maak ik het geheel rond en dan begint het tweede deel van mijn reis.

Check voor Foto's mijn update

Beste lieve mensen, ik geniet en ik voel me een rijk mens om dit allemaal te mogen meemaken.

Op vakantie tijdens mijn reis

Lieve allen,

Op dit moment bevind ik mij in Hampi, het vacuum van India. Alles is hier relaxed en de dagen vliegen voorbij zonder dat ik echt zinnige dingen doe. Beetje tempels bezoeken, zwemmen in het stuwmeer, zonsondergangen bekijken vanafde "monkeytempel" en heerlijk indiaas eten.

Internet is hier eigenlijk niet. Het openen van deze pagina kostte me een half uur, maar morgennacht reis ik terug naar Pallolem Beach om een deel van mijn bagage op te halen en te gaan reizen naar het Zuiden. Ik ga een trekking maken in de bergen daar.

Op 11 december vlieg ik vanaf Bangalore naar Bangkok waar ik een visum regel voor Vietnam. Ik hoop dan op de 14e in Ho Chi Min te zijn waar mijn kite-avontuur gaat beginnen.

Donderdag kan ik dus full speed alle verhalen op Internet zetten met de bijbehorende foto's.

Alles gaat dus goed, ik ben een ander mens! Alles is zo ontspannen en relaxed!

Jullie horen van me,

all the best,

Sjoerd

Pallolem Beach

Nadat mijn Aussie vrinden vertrokken waren werd het reizen, iedere dag s'ochtends vroeg op de brommer naar Pallolem Beach en s' avonds in het donker wel een hele onderneming. Ook omdat het niet ongevaarlijk is in het donker op een scooter een half uur naar je bed te moeten rijden.


Waar je in Nederland goede verlichting hebt langs de weg, is deze in India natuurlijk ver te zoeken. Maar stel dat er verlichting was, dan moet er ook nog stroom zijn. Stroom is een vreemd fenomeen in India. Het is er of het is er niet. Je hoort er niemand over. Het leven verandert ook niet als er geen stroom is. In Nederland gaat iedereen op zoek naar zaklantaarns, kaarsen etc en tegen de tijd dat je die gevonden hebt blijkt dat het apparaat allang gestorven is omdat de batterijen blijken te zijn gaan lekken. Het was ook immers 6 jaar geleden dat voor het laatst de stroom uitviel en de zaklantaarn die je de dag erna kocht omdat degene die je had kapot was vanwege de lekkende batterijen is dus inmiddels ook niet meer.


Hoe dan ook, het verkeer blijft rijden, de mensen blijven vragen: " were joe from" en niemand lijkt het wat te deren. Het ijs smelt, geen computer werkt meer, maar men heeft het geaccepteerd. Ik moet zeggen, het past mij prima om mij simpelweg om niets maar dan ook echt helemaal niets druk te hoeven maken. Terijl ik dit schrijf valt de stroom uit maar! Hoezee! Dit cafe blijkt over een paar accu's te beschikken zodat ik mijn verhaal kan afmaken.


Het rijden s' nacht is om een andere reden best gevaarlijk... Omdat er overal waterbuffels over straat wandelen, ze pikzwart behaard zijn, net als alle andere Indiers en gewend zijn dat iedereeen voor ze stopt en daarnaast hun ogen niet oplichten als de koplamp in hun ogen schijnt (zoals bij een hond een hert of een kat), is het levensgevaarlijk als je bovenop ze klapt. Vorige week heeft een buffel het leven gelaten en een jongen een schedelbasis fractuur opgelopen omdat hij de buffel/koe niet had gezien.

Dus ik nam middels een groots diner, samen met moeder Theresa klaar gemaakt, afscheid van de familie en vertrok weer richting Pallolem beach. Ik vond voor 200 rupi (een kleine 5 USD) een heerlijk huisje tussen de palmbomen. Het is er rustig, vlak bij het strand en echt genieten.

Inmiddels is mijn Yoga cursus voorbij en ga ik nu een keer per dag. Vanochtend stond ik er voor de verandering een keer om 07:00 naast en ben ik gaan rennen over het strand. Een ware beleving omdat alle vissers net binnenkomen. Alles wat ze vangen kunnen wordt hier aan land gebracht. Kleine haaien, makreel, you name it, they have it. Iedereen helpt de netten binnenslepen en het is prachtig als langzaam de zon over het water schijnt en iedereen bezig is de handel aan land te brengen!

Na mijn inspanning begint om 08:00 de yoga, Baba (en niet Bubba zoals ik eerder schreef) stond al met een glimlach op me te wachten. Hij vind het maar niets sporten. Yoga is alles, de rest is slecht... Maar met wat onderhandeling mag ik rustig joggen, wat ik natuurlijk niet doe....

Na de yoga klas een heerlijke kom met vers fruit, yoghurt en een " verse" kop Nescafe, begeef ik mij naar het strand waar rond 12:00 het toeristenleven begint. Dat bevalt mij wel.

De komende dagen beslis ik van waar ik ga vertrekken naar Vietnam, om op de 10e van December daar aan te komen. Ik kan waarschijnlijk een Royal Enfield 350cc mand gebruiken om een toer van een week te gaan maken. Maar de eerste dag(gisteren) dat ik hem had, plofte de koppakking en moest ik hem naar de garage duwen. Hopelijk is hij morgen klaar en kan ik mee met de groep die een week gaat toeren. Anders pak ik een trein naar het Zuiden en vlieg ik vanuit Chennai naar Bangkok om vanuit daar naar Ho Chi Min te reizen. Ik wil daar op de 14e van december zijn om mijn maatje Sander en Rachel op te halen van het vliegveld. Dan begint het grote kite avontuur! Ik kan niet wachten!

Hoe dan ook lieve mensen, dank voor al jullie leuke reacties en ik hou jullie op de hoogte,

Het beste voor jullie allen en tot gauw,
Sjoerd

Check voor de foto's: KLIK

Bubba, Moeder Theresa en de Royal Enfield

Bombay
Landen in Bombay om vier uur in de ochtend is prima. De stad staat op het punt wakker te worden en aangezien ik ook behoorlijk wakker was, na een uur of 45 reizen vanuit Boston met een kleine tussenstop in NL, nam ik samen met twee Duitsers een taxi naar het centrum.

Een lonely planet heb je niet nodig in India dacht ik in eerste instantie, tenminste, als je iedere keer aanhaakt bij de backpackers en aan mensen vraagt wat je het beste kunt doen. Tot nu toe ging dat heel erg aardig, maar ik besef me dat dat niet everlasting is, dus vandaag ga ik maar eens op zoek naar een Lonely planet.

Veel over Bombay heb ik niet te vertellen. Het is een mierennest. Ik struinde de hele dag door de stad, vervoerde me per taxi zo hier en daar en bezocht de bekende toeristische attracties, zoals " the gateway to India, etc etc. (tip als je meer over Bombay wilt weten, wacht tot ik terug ben, dan kun je mijn lonely planet lenen).
Ik begaf mij naar het station waar ik een kaartje kocht naar Goa. De trein zou om 11:00 vertrekken, maar dat was natuurlijk om 01:30 en we zouden 11:00 aankomen, maar dat was 15:30. Maar mensen, wat's the hurry?
Voor het eerst stoorde ik me geen seconde aan het feit dat het eindeloos duurde. Ik zat in de opening van de deur van de trein en dagdroomde over al het geen ik de afgelopen jaren heb ervaren, maar vooral wat er allemaal komen gaat en genoot met volle teugen...

Alleen reizen is soms alleen, maar vaak ontzettend leuk, want een echt geluksmoment ervaren in je eentje is een bijzonder iets...

GOA
Goa kan ik vrij kort over zijn. Iedereen die ooit in Thailand is geweest of Cambodja of een ander land waar onzin op de straat wordt verkocht kent de sfeer hier. " How do you do?" , " where do you come from" en dan zoveel mogelijk rommel proberen te verkopen.
Kortom, na mijn hutje aan(eigenlijk achter) het strand te hebben gehuurd voor veel te veel geld, ging ik op zoek naar een yoga teacher. Niet gevonden natuurlijk, dat kost tijd, zoals alles hier... Dus ik belandde in de kroeg met een paar heerlijke Kingfisher beers.

De Indiërs hebben geen vuilophaal dienst of op iedere hoek van de straat een container zoals in Amsterdam West, dus ze pleuren alles op een hoop en gooien er diesel overheen en verbranden de boel. Als ik dus uit het raam aan de voorkant uit mijn hutje keek zag ik de zee en als ik uit de achterdeur keek, een brandende hoop afval. Kortom, ik was tevreden maar het kon beter.

Bubba
Maar ik moet zeggen, ik ging 23:00 naar bed en werd de volgende dag om 13:00 wakker. Heerlijk! Dat was nodig, even een paar uurtjes tukken.
Deze dag ontmoette ik de Aussies James en zijn vriendin Sarah. Hele relaxte mensen. Erg gastvrij en supergezellig. James gaat het liefst om 11:00 naar de kroeg. Daar ontmoette ik hem dan ook omdat ik een kop koffie bestelde en hij al aan een Kingfisher zat (lokaal biertje). Hij kwam naar me toe met 200 rupi (4 USD) en vroeg me of ik degene was die hem de avond er voor de rupies had geleend.... (hij kon zich natuurlijk niets meer herrinneren. Nee dus, maar of hij een yoga teacher wist. Ook niet. Aangezien hij een scooter had nam hij me mee naar een Engelse Hippie dame die hier waarschijnlijk 30 jaar geleden een keer op vakantie was gegaan maar nooit meer was vertrokken. Zij wist beter. Geregeld dus.
Bubba, ik zal binnenkort een foto van hem online zetten. Hij sloopt me. 14 dagen, 2* per dag 1.5 uur. Mijn spieren zijn zo kort dat ik af en toe echt kapot ga. Ik heb het idee dat de problemen in mijn knieeen ook beter worden nu de spieren in mijn benen worden opgerekt. uiteraard denkt Bubba daar heel anders over, het komt door allerlei krachten die hij krijgt via allerlei wegen die ik nog niet heb bewandeld. De Yoga is fantastisch voor je concentratie. Het is verschrikkelijk moeilijk om niet aan andere dingen te denken dan de Yoga zelf. Maar, ik leer... (slowly...)

Moeder Theresa
Sarah en James namen mij mee naar hun huis in Agonda beach. Zodra je Pallolembeach (waar mijn hutje staat en alle toeristen zich verzamelen om gezellig met zn allen op een hoopje op een strand te zitten, rijd je de schone natuur in. Geen vuil op de straat en echt prachtige uitzichten op bergen, bossen en koeien die overal op de weg lopen. 10 minuten rijden naar onze huismoeder, Moeder Theresa. Er zijn twee soorten Indiërs in Goa, de afstammelingen van de Portugezen (Katholiek) en de Hindoes. Theresa en Frank, locals, zijn zo goed voor ons. Na rennen over ons strand (waar geen toerist te bekkennen valt, na mijn Yoga, moest ik verplicht van Theresa naar binnen bij hen omdat ze een ontbijt voor me wilde maken. Echt, hartverwarmend, moeder Theresa....

De Royal Enfield
Tijdens een leuke avond in Pallolembeach, The Cuba bar, ontmoette ik een Israëlieer genaamd uri badash. Hij was net een weekje hier en naar beneden gekomen vanuit Kashmir met een Indiase motor, " Royal Enfield" 500CC uit 97. De motor heeft maar een cilinder en produceert een magistraal geluid. Deze motoren stammen van tijdens/na WWII. Ze werden door de Engelsen geproduceerd. Nu staat er nog steeds een fabriek waar de originele onderdelen, maar ook nog de originele motoren worden geproduceerd. je ziet veel mannen (nog geen vrouw gezien) binnen rijden op de Royal Enfields. Ze trekken door India. het is een perfect transportmiddel en je bent zo vrij als een vogel!

Uri (27), een voormalig tank engeneer, was verliefd op het apparaat (KLIK). Hij had hem perfect onderhouden hij zag er geniaal prachtig uit. Verliefd dus, en ik ook, direct! Ik kon aan niets anders meer denken.... (verdomde moeilijk tijdens mijn yoga les....) Hij moest hem kwijt en ik wil naar Nepal. Dus, dachten we beiden. Perfect deal. Goeie prijs en gaan.
Echter alles wat met papierwerk te maken heeft hier, registraties, WA verzekeringen etc, is verschrikkelijk traag. het zou 6 weken duren om het definitief rond te krijgen, dus dit geniale plan heb ik helaas uit mijn hoofd moeten zetten. De ritjes die ik op de Enfield heb gemaakt waren echt magnifiek! Bij deze. India, ik kom terug, koop een Enfield en rijd van Noord, via Nepal, naar Zuid.

Iemand die mee wil?

Check voor nieuwe foto's mijn fotoboek!

Op pad

Het is zo ver, mijn tas is gepakt. Ik ben nog even een paar uur in NL, na terug gevlogen te zijn uit Boston. Over twee uur is het zo ver, met Gulf Air naar India....

Het was een aparte week in Boston, een week met grote tegenstellingen. Waar ik de meest speciale mensen ontmoette op het vlak van gastvrijheid, gezelligheid, inspiratie en humor en nóg veel meer positieve eigenschappen, leerde ik daarnaast ook minder positieve persoonlijkheden beter kennen. Ik heb weer veel geleerd, het leven blijft een geweldig fenomeen, een spel met onvoorspelbare spelers....

In ieder geval, ik heb écht genoten en zoals Loesje zegt: "Geniet nooit met mate..." Geen slechte tip!

Check iig als je wat plaatjes wilt zien deze LINK

Boston, NY of Washington, de USA heeft mijn interesse gewekt. Ik kom zeker terug...

Aan de slag in Boston

Op maandag morgen sta ik altijd om 04:00 op. Dan is het namelijk tijd voor nieuwe avonturen. Zo ook maandag de 15e oktober. Aangezien ik het einde van "komt een vrouw bij de dokter" MOEST weten, was de nacht niet heel lang. En aangezien het weekeinde in Shenandoah mij niet méér fysieke rust had gegeven dan ik had verwacht, verging het opstaan mij natuurlijk niet gemakkelijk.

Ik reisde af naar Boston vanuit Washington DC. Daar stonden mij nieuwe avonturen, plus een groep roeiers mij te wachten die me een fantastische week zouden gaan bezorgen.

THE HEAD OF THE CHARLES!

Lees en klik dus op de rode links voor een uitgebreid verslag, de blauwe voor foto's, van onze activiteiten in Boston in ons dagboek:

Dagboek Minerva in Boston 2007

Zuid Virginia: TV in Shenandoah National Park

Hoe belangrijk is televisie voor de gemiddelde Amerikaan?

Het was dan eindelijk zo ver... na twee avonden hard drinken met Mark Maathuis en neef David Kruijff, konden we dan eindelijk aan de afreis richting ons langbeloofde rustgevende weekeinde beginnen....

Al keuvelend bespraken Mark en ik de wereldproblemen zover als mogelijk gezien de korte afstand tussen de kruising van 7th street en E-street in North East DC (ja ik ken de termen inmiddels) en Union Station. Aangekomen op het station huurden we een auto waarmee we de familie Kruijff DC ophaalden. David, Tugba en Nathaniël, het Deense neefje van Tugba.

Een rustig weekeind, ja dat zou het worden. Een heerlijk berghuis in National Park Shenandoah, geschikt voor een mannetje of 20. Omdat we ook nog de boodschappen zouden doen voor de groep en een kilometer of 20 aan files meepakten zouden we in het donker arriveren. Onderweg diende zich in ieder geval voldoende maaltijd aan... Een paar grote bumperklevers in de vorm van hertenvlees. De beesten schrokken zich natuurlijk rot, onze bestuurder Mark ook. Ik hoef vast niet te vertellen dat we het niet konden vinden en dat we 3 uur later arriveerden dan gepland.

Goed, na de maaltijd te hebben bereid kwam ik er achter dat ik een "minor detail" was vergeten. De pasta. Vrij essentieel als het gerecht pasta Bolognese is. Niet piepen, het mocht de pret niet drukken. De pasta saus was prima met een gebakken bagel.

Rond een uur of 11PM arriveerden de andere medebewonders van onze riante stulp. De eerste zonnestralen dienden zich eerder aan dan ik had gedacht... vlug naar bed.

Nieuwe dag, nieuwe kansen! Kanoën op de River Shenandoah bleek echt een waar wonder. Zo mooi, zo rustgevend en zo relaxed voor een groep mensen die eigenlijk niet fit waren. Een frisse duik deed wonderen en het werd een zeer geschikte dag. En wat is het toch heerlijk en vooral inspirerend om nieuwe en fijne mensen te ontmoeten!

Waarom nou de vraag waarom televisie belangrijk is voor de gemiddelde USA bewoner? Als je nadat je 300 miles hebt gereden vanuit DC het belangrijk vind om midden in het bos nog het Fox news te kijken, is TV waarschijnlijk essentieel. De kip of het ei.... wie installeerde het apparaat midden in het natuurpark en wie wil er naar kijken?

(klik op: TV in the woods of Shenandoah)

Shenandoah is hoe dan ook top, TV of niet. Dat we nog een vuur hebben gemaakt en tot diep in de nacht hebben genoten/gedronken en dat we de volgende dag in grotten hebben gezworven en eigenlijk wel blij waren dat het rustgevende weekeinde voorbij was omdat we kapot waren, maar wel ENORM hebben genoten... dat hoef ik natuurlijk niet te vertellen....

Klik voor de foto's: Shenandoah

Arlington Cemetery

Rustig wakker worden, relaxed opstaan, een mooie sessie joggen met het Capitool in het vizier, een lekkere douche, kleine wandeling naar een rustig koffietentje, verse bagel met creamcheese, Café Latte erbij.... wat wil je nog meer? Zo starten de dagen hier in DC. Ik mag wel zeggen dat dit leven mij prima past....

Waarom ooit nog aan het werk? Ik heb een jaar om te bedenken hoe ik op deze wijze mijn leven verder ga inrichten. Eenmaal in China aangekomen moet het bekend zijn...

Anyway, wandelend door DC, realiseer ik me hoe mooi en wijds Washington DC is. Ik neem de blauwe route van de metro naar Arlington Cemetary.

Het metro systeem in DC is ideaal. De metro komt vaak en regelmatig. Op Georgetown na komt de metro overal en zijn dus alle afstanden gecombineerd met een wandeling binnen afzienbare tijd af te leggen. De mensen in Georgetown, het Wassenaar van DC, hebben de aanleg van een verbinding tegen gehouden. Ze waren bang dat het "scum" uit DC te gemakkelijk de afstand naar het beeldige stadje/wijk van DC zou afleggen....

Aangekomen in Arlington loop ik samen met een paar veteranen van de metro richting de begraafplaats. Ze zijn in vol ornaat gekomen, behangen met allerlei eremetaal en kleurenbalkjes. Het zijn de mannen die vroeger in welke oorlog dan ook zich verdienstelijk hebben gedragen. Ze zijn gekomen om hun strijdmakkers eer te bewijzen...

Overal staan borden dat respect wordt gevraagd van de bezoekers. Respect voor de doden. En dat zijn er veel... Dus geen picknick, jogging of anderszins toeristische activiteiten... Logisch lijkt me, maargoed, er zal wel een reden voor zijn dat men dit van de bezoekers vraagt.





Ik wandel langs eindeloze rijen met graven. Er staan hier gedenkstenen voor 250.000 man. Iedere dag vinden er nog diverse begravenissen plaats. Iedere soldaat, veteraan of niet, kan aanvragen om op Arlington begraven te worden. Binnenkort heeft de staat een probleem, Arlington is bijna vol...

Kijkend vanaf het hoogste punt over Arlington Cemetery, een bedevaartsoort want JFK ligt hier begraven, realiseer ik mij dat dit beeld een vertolking is van de eeuwenoude lust van de Amerikanen om te knokken. Om te bewijzen dat ze de sterkste zijn met als reden het bewerkstelligen van vrijheid. Om spierballen te laten zien aan alles en iedereen die hen de vrijheid en die van anderen, dreigt te ontnemen. Een zucht of drang naar oolog, terecht of onterecht...

Dat velen Amerikanen gesneuveld zijn, daar is Arlington het bewijs van. Rijen symmetrische wit marmeren graven, enorme monumenten, beelden van Generaals en andere officieren. Arlington is indrukwekkend. Indrukwekkend omdat er zo velen liggen die misschien wel voor bij voorbaat verloren zaak gestorven zijn....

Kijk voor meer foto's op: http://picasaweb.google.com/sjoerd.kruijff/Washington

Washington DC

Gisteren morgen vroeg bracht Mariken mij naar station Rai vanwaar ik de trein zou nemen naar Schiphol. Langleve de NS, de trein kwam natuurlijk niet. Die viel uit. Gelukkig had ik de avond er voor al ingecheckt en de stress bleef daarom beperkt. Een half uur later kwam er dan toch een boemel het station binnen rollen.
Finally, ik zou uitvliegen voor langere tijd en wel eerst voor twee weken naar de USA. Een week naar Washington, via Boston en dan een week voor de Head of the Charles naar Boston. Vanuit Boston weer terug voor een magere 24 uur naar Rijpwetering om vervolgens naar Bombay te vliegen....

Omdat ik uitgebreid de dagen voor mijn vertrek van alle goede vrienden afscheid heb genomen en afscheid nemen vaak gepaard gaat met veel drank en weinig slaap, viel ik praktisch direct in slaap in het vliegtuig. Voor de eerste keer in mijn leven kwam ik een uur eerder aan op mijn bestemming en begaf ik mij naar een balie om een ticket te kopen naar Washington. Dat bleek wel mogelijk, maar ik moest erg lang wachten.
Geen zin in natuurlijk. Dus dan maar met de bus naar het station en een treinkaartje gekocht naar Washington. Ik kon kiezen: of met een soort TGV of met een normale trein. Mijn eerste reactie was natuurlijk de TGV! Maar omdat ik de komende maanden geen haast heb, koos ik voor een reis met de relaxte trein. Heerlijk in een rustig treinstel een beetje gelezen en liggen pitten. Ik kan je vertellen, dit leven gaat me wel bevallen. Overigens de treinen zijn hier niet geel en zijn van binnen uitgerust met laptop tafeltjes stroom en in principe internet.

De Amerikanen staan overal in de rij. Geniaal. Voordringers zijn er niet en dat is grappig om te zien. Het liefst gaan ze 40 minuten voordat een vervoersmiddel vertrekt al opgelijnd en staan keurig te wachten. Iedereen is opvallend vriendelijk voor elkaar. Ik moet zeggen, het voelt soms erg onecht. Dat zal wel de Nederlandse nuchterheid zijn, want ze bedoelen het prima allemaal, die Amerikanen.

Mark mailde ik nog even snel vanaf het station in Boston met mijn potentiele aankomsttijd. Aangekomen in Washington stond Mark daar dan ook. We hadden een date met David en die was natuurlijk in de kroeg. Daar hebben we de diverse bieren en whiskeys naar binnen gewerkt. Toen het eenmaal 07:00 nederlandse tijd was en een bier of 10 verder was de koek op. Naar Marks huis en tukken. Heerlijk!

Vandaag een mooie toer gemaakt door Washington, een prachtige ruime stad met alleen maar grote mooie gebouwen. Indrukwekkend. Mark weet er veel van. Leuk om alles te horen. Bush was overigens niet thuis.

Ik heb wat foto's online gezet: Klik!

De voorbereidingen

Hoe spannend? Over minder dan 3 weken heb ik mijn laatste werkdag en over 6 weken zit ik in het vliegtuig naar Amerika.

Eigenlijk alles is al rond voor mijn reis naar Boston. Het enige is dat ik nog geen acht heb weten te regelen voor de mannen. Hopelijk vanavond uitsluitsel van Harvard.

In ieder geval heb ik morgen mijn laatste injectie in de voorbereiding naar Azië. Deze laatste is tegen hondsdolheid en ik kan je vertellen, dat is nodig want het was een behoorlijk dol weekeind. Ik mag hopen dat ik definitief van die weekeinden af kom. Ben kapot.

De bedoeling is dat ik de eerste drie weken van mijn vakantie in Nederland mijn huis ga opknappen om het daarna te verhuren via een bureau.

In ieder geval probeer ik zo veel mogelijk nog lekker naar het strand te gaan om te kiten en lekker te gaan genieten van mijn vrijheid!!

Als je zin hebt, klik dan op de link om meer te bekijken:

http://picasaweb.google.com/sjoerd.kruijff/

Nog zes weken dus.....

S.