Bubba, Moeder Theresa en de Royal Enfield

Bombay
Landen in Bombay om vier uur in de ochtend is prima. De stad staat op het punt wakker te worden en aangezien ik ook behoorlijk wakker was, na een uur of 45 reizen vanuit Boston met een kleine tussenstop in NL, nam ik samen met twee Duitsers een taxi naar het centrum.

Een lonely planet heb je niet nodig in India dacht ik in eerste instantie, tenminste, als je iedere keer aanhaakt bij de backpackers en aan mensen vraagt wat je het beste kunt doen. Tot nu toe ging dat heel erg aardig, maar ik besef me dat dat niet everlasting is, dus vandaag ga ik maar eens op zoek naar een Lonely planet.

Veel over Bombay heb ik niet te vertellen. Het is een mierennest. Ik struinde de hele dag door de stad, vervoerde me per taxi zo hier en daar en bezocht de bekende toeristische attracties, zoals " the gateway to India, etc etc. (tip als je meer over Bombay wilt weten, wacht tot ik terug ben, dan kun je mijn lonely planet lenen).
Ik begaf mij naar het station waar ik een kaartje kocht naar Goa. De trein zou om 11:00 vertrekken, maar dat was natuurlijk om 01:30 en we zouden 11:00 aankomen, maar dat was 15:30. Maar mensen, wat's the hurry?
Voor het eerst stoorde ik me geen seconde aan het feit dat het eindeloos duurde. Ik zat in de opening van de deur van de trein en dagdroomde over al het geen ik de afgelopen jaren heb ervaren, maar vooral wat er allemaal komen gaat en genoot met volle teugen...

Alleen reizen is soms alleen, maar vaak ontzettend leuk, want een echt geluksmoment ervaren in je eentje is een bijzonder iets...

GOA
Goa kan ik vrij kort over zijn. Iedereen die ooit in Thailand is geweest of Cambodja of een ander land waar onzin op de straat wordt verkocht kent de sfeer hier. " How do you do?" , " where do you come from" en dan zoveel mogelijk rommel proberen te verkopen.
Kortom, na mijn hutje aan(eigenlijk achter) het strand te hebben gehuurd voor veel te veel geld, ging ik op zoek naar een yoga teacher. Niet gevonden natuurlijk, dat kost tijd, zoals alles hier... Dus ik belandde in de kroeg met een paar heerlijke Kingfisher beers.

De Indiërs hebben geen vuilophaal dienst of op iedere hoek van de straat een container zoals in Amsterdam West, dus ze pleuren alles op een hoop en gooien er diesel overheen en verbranden de boel. Als ik dus uit het raam aan de voorkant uit mijn hutje keek zag ik de zee en als ik uit de achterdeur keek, een brandende hoop afval. Kortom, ik was tevreden maar het kon beter.

Bubba
Maar ik moet zeggen, ik ging 23:00 naar bed en werd de volgende dag om 13:00 wakker. Heerlijk! Dat was nodig, even een paar uurtjes tukken.
Deze dag ontmoette ik de Aussies James en zijn vriendin Sarah. Hele relaxte mensen. Erg gastvrij en supergezellig. James gaat het liefst om 11:00 naar de kroeg. Daar ontmoette ik hem dan ook omdat ik een kop koffie bestelde en hij al aan een Kingfisher zat (lokaal biertje). Hij kwam naar me toe met 200 rupi (4 USD) en vroeg me of ik degene was die hem de avond er voor de rupies had geleend.... (hij kon zich natuurlijk niets meer herrinneren. Nee dus, maar of hij een yoga teacher wist. Ook niet. Aangezien hij een scooter had nam hij me mee naar een Engelse Hippie dame die hier waarschijnlijk 30 jaar geleden een keer op vakantie was gegaan maar nooit meer was vertrokken. Zij wist beter. Geregeld dus.
Bubba, ik zal binnenkort een foto van hem online zetten. Hij sloopt me. 14 dagen, 2* per dag 1.5 uur. Mijn spieren zijn zo kort dat ik af en toe echt kapot ga. Ik heb het idee dat de problemen in mijn knieeen ook beter worden nu de spieren in mijn benen worden opgerekt. uiteraard denkt Bubba daar heel anders over, het komt door allerlei krachten die hij krijgt via allerlei wegen die ik nog niet heb bewandeld. De Yoga is fantastisch voor je concentratie. Het is verschrikkelijk moeilijk om niet aan andere dingen te denken dan de Yoga zelf. Maar, ik leer... (slowly...)

Moeder Theresa
Sarah en James namen mij mee naar hun huis in Agonda beach. Zodra je Pallolembeach (waar mijn hutje staat en alle toeristen zich verzamelen om gezellig met zn allen op een hoopje op een strand te zitten, rijd je de schone natuur in. Geen vuil op de straat en echt prachtige uitzichten op bergen, bossen en koeien die overal op de weg lopen. 10 minuten rijden naar onze huismoeder, Moeder Theresa. Er zijn twee soorten Indiërs in Goa, de afstammelingen van de Portugezen (Katholiek) en de Hindoes. Theresa en Frank, locals, zijn zo goed voor ons. Na rennen over ons strand (waar geen toerist te bekkennen valt, na mijn Yoga, moest ik verplicht van Theresa naar binnen bij hen omdat ze een ontbijt voor me wilde maken. Echt, hartverwarmend, moeder Theresa....

De Royal Enfield
Tijdens een leuke avond in Pallolembeach, The Cuba bar, ontmoette ik een Israëlieer genaamd uri badash. Hij was net een weekje hier en naar beneden gekomen vanuit Kashmir met een Indiase motor, " Royal Enfield" 500CC uit 97. De motor heeft maar een cilinder en produceert een magistraal geluid. Deze motoren stammen van tijdens/na WWII. Ze werden door de Engelsen geproduceerd. Nu staat er nog steeds een fabriek waar de originele onderdelen, maar ook nog de originele motoren worden geproduceerd. je ziet veel mannen (nog geen vrouw gezien) binnen rijden op de Royal Enfields. Ze trekken door India. het is een perfect transportmiddel en je bent zo vrij als een vogel!

Uri (27), een voormalig tank engeneer, was verliefd op het apparaat (KLIK). Hij had hem perfect onderhouden hij zag er geniaal prachtig uit. Verliefd dus, en ik ook, direct! Ik kon aan niets anders meer denken.... (verdomde moeilijk tijdens mijn yoga les....) Hij moest hem kwijt en ik wil naar Nepal. Dus, dachten we beiden. Perfect deal. Goeie prijs en gaan.
Echter alles wat met papierwerk te maken heeft hier, registraties, WA verzekeringen etc, is verschrikkelijk traag. het zou 6 weken duren om het definitief rond te krijgen, dus dit geniale plan heb ik helaas uit mijn hoofd moeten zetten. De ritjes die ik op de Enfield heb gemaakt waren echt magnifiek! Bij deze. India, ik kom terug, koop een Enfield en rijd van Noord, via Nepal, naar Zuid.

Iemand die mee wil?

Check voor nieuwe foto's mijn fotoboek!

Op pad

Het is zo ver, mijn tas is gepakt. Ik ben nog even een paar uur in NL, na terug gevlogen te zijn uit Boston. Over twee uur is het zo ver, met Gulf Air naar India....

Het was een aparte week in Boston, een week met grote tegenstellingen. Waar ik de meest speciale mensen ontmoette op het vlak van gastvrijheid, gezelligheid, inspiratie en humor en nóg veel meer positieve eigenschappen, leerde ik daarnaast ook minder positieve persoonlijkheden beter kennen. Ik heb weer veel geleerd, het leven blijft een geweldig fenomeen, een spel met onvoorspelbare spelers....

In ieder geval, ik heb écht genoten en zoals Loesje zegt: "Geniet nooit met mate..." Geen slechte tip!

Check iig als je wat plaatjes wilt zien deze LINK

Boston, NY of Washington, de USA heeft mijn interesse gewekt. Ik kom zeker terug...

Aan de slag in Boston

Op maandag morgen sta ik altijd om 04:00 op. Dan is het namelijk tijd voor nieuwe avonturen. Zo ook maandag de 15e oktober. Aangezien ik het einde van "komt een vrouw bij de dokter" MOEST weten, was de nacht niet heel lang. En aangezien het weekeinde in Shenandoah mij niet méér fysieke rust had gegeven dan ik had verwacht, verging het opstaan mij natuurlijk niet gemakkelijk.

Ik reisde af naar Boston vanuit Washington DC. Daar stonden mij nieuwe avonturen, plus een groep roeiers mij te wachten die me een fantastische week zouden gaan bezorgen.

THE HEAD OF THE CHARLES!

Lees en klik dus op de rode links voor een uitgebreid verslag, de blauwe voor foto's, van onze activiteiten in Boston in ons dagboek:

Dagboek Minerva in Boston 2007

Zuid Virginia: TV in Shenandoah National Park

Hoe belangrijk is televisie voor de gemiddelde Amerikaan?

Het was dan eindelijk zo ver... na twee avonden hard drinken met Mark Maathuis en neef David Kruijff, konden we dan eindelijk aan de afreis richting ons langbeloofde rustgevende weekeinde beginnen....

Al keuvelend bespraken Mark en ik de wereldproblemen zover als mogelijk gezien de korte afstand tussen de kruising van 7th street en E-street in North East DC (ja ik ken de termen inmiddels) en Union Station. Aangekomen op het station huurden we een auto waarmee we de familie Kruijff DC ophaalden. David, Tugba en Nathaniël, het Deense neefje van Tugba.

Een rustig weekeind, ja dat zou het worden. Een heerlijk berghuis in National Park Shenandoah, geschikt voor een mannetje of 20. Omdat we ook nog de boodschappen zouden doen voor de groep en een kilometer of 20 aan files meepakten zouden we in het donker arriveren. Onderweg diende zich in ieder geval voldoende maaltijd aan... Een paar grote bumperklevers in de vorm van hertenvlees. De beesten schrokken zich natuurlijk rot, onze bestuurder Mark ook. Ik hoef vast niet te vertellen dat we het niet konden vinden en dat we 3 uur later arriveerden dan gepland.

Goed, na de maaltijd te hebben bereid kwam ik er achter dat ik een "minor detail" was vergeten. De pasta. Vrij essentieel als het gerecht pasta Bolognese is. Niet piepen, het mocht de pret niet drukken. De pasta saus was prima met een gebakken bagel.

Rond een uur of 11PM arriveerden de andere medebewonders van onze riante stulp. De eerste zonnestralen dienden zich eerder aan dan ik had gedacht... vlug naar bed.

Nieuwe dag, nieuwe kansen! Kanoën op de River Shenandoah bleek echt een waar wonder. Zo mooi, zo rustgevend en zo relaxed voor een groep mensen die eigenlijk niet fit waren. Een frisse duik deed wonderen en het werd een zeer geschikte dag. En wat is het toch heerlijk en vooral inspirerend om nieuwe en fijne mensen te ontmoeten!

Waarom nou de vraag waarom televisie belangrijk is voor de gemiddelde USA bewoner? Als je nadat je 300 miles hebt gereden vanuit DC het belangrijk vind om midden in het bos nog het Fox news te kijken, is TV waarschijnlijk essentieel. De kip of het ei.... wie installeerde het apparaat midden in het natuurpark en wie wil er naar kijken?

(klik op: TV in the woods of Shenandoah)

Shenandoah is hoe dan ook top, TV of niet. Dat we nog een vuur hebben gemaakt en tot diep in de nacht hebben genoten/gedronken en dat we de volgende dag in grotten hebben gezworven en eigenlijk wel blij waren dat het rustgevende weekeinde voorbij was omdat we kapot waren, maar wel ENORM hebben genoten... dat hoef ik natuurlijk niet te vertellen....

Klik voor de foto's: Shenandoah

Arlington Cemetery

Rustig wakker worden, relaxed opstaan, een mooie sessie joggen met het Capitool in het vizier, een lekkere douche, kleine wandeling naar een rustig koffietentje, verse bagel met creamcheese, Café Latte erbij.... wat wil je nog meer? Zo starten de dagen hier in DC. Ik mag wel zeggen dat dit leven mij prima past....

Waarom ooit nog aan het werk? Ik heb een jaar om te bedenken hoe ik op deze wijze mijn leven verder ga inrichten. Eenmaal in China aangekomen moet het bekend zijn...

Anyway, wandelend door DC, realiseer ik me hoe mooi en wijds Washington DC is. Ik neem de blauwe route van de metro naar Arlington Cemetary.

Het metro systeem in DC is ideaal. De metro komt vaak en regelmatig. Op Georgetown na komt de metro overal en zijn dus alle afstanden gecombineerd met een wandeling binnen afzienbare tijd af te leggen. De mensen in Georgetown, het Wassenaar van DC, hebben de aanleg van een verbinding tegen gehouden. Ze waren bang dat het "scum" uit DC te gemakkelijk de afstand naar het beeldige stadje/wijk van DC zou afleggen....

Aangekomen in Arlington loop ik samen met een paar veteranen van de metro richting de begraafplaats. Ze zijn in vol ornaat gekomen, behangen met allerlei eremetaal en kleurenbalkjes. Het zijn de mannen die vroeger in welke oorlog dan ook zich verdienstelijk hebben gedragen. Ze zijn gekomen om hun strijdmakkers eer te bewijzen...

Overal staan borden dat respect wordt gevraagd van de bezoekers. Respect voor de doden. En dat zijn er veel... Dus geen picknick, jogging of anderszins toeristische activiteiten... Logisch lijkt me, maargoed, er zal wel een reden voor zijn dat men dit van de bezoekers vraagt.





Ik wandel langs eindeloze rijen met graven. Er staan hier gedenkstenen voor 250.000 man. Iedere dag vinden er nog diverse begravenissen plaats. Iedere soldaat, veteraan of niet, kan aanvragen om op Arlington begraven te worden. Binnenkort heeft de staat een probleem, Arlington is bijna vol...

Kijkend vanaf het hoogste punt over Arlington Cemetery, een bedevaartsoort want JFK ligt hier begraven, realiseer ik mij dat dit beeld een vertolking is van de eeuwenoude lust van de Amerikanen om te knokken. Om te bewijzen dat ze de sterkste zijn met als reden het bewerkstelligen van vrijheid. Om spierballen te laten zien aan alles en iedereen die hen de vrijheid en die van anderen, dreigt te ontnemen. Een zucht of drang naar oolog, terecht of onterecht...

Dat velen Amerikanen gesneuveld zijn, daar is Arlington het bewijs van. Rijen symmetrische wit marmeren graven, enorme monumenten, beelden van Generaals en andere officieren. Arlington is indrukwekkend. Indrukwekkend omdat er zo velen liggen die misschien wel voor bij voorbaat verloren zaak gestorven zijn....

Kijk voor meer foto's op: http://picasaweb.google.com/sjoerd.kruijff/Washington

Washington DC

Gisteren morgen vroeg bracht Mariken mij naar station Rai vanwaar ik de trein zou nemen naar Schiphol. Langleve de NS, de trein kwam natuurlijk niet. Die viel uit. Gelukkig had ik de avond er voor al ingecheckt en de stress bleef daarom beperkt. Een half uur later kwam er dan toch een boemel het station binnen rollen.
Finally, ik zou uitvliegen voor langere tijd en wel eerst voor twee weken naar de USA. Een week naar Washington, via Boston en dan een week voor de Head of the Charles naar Boston. Vanuit Boston weer terug voor een magere 24 uur naar Rijpwetering om vervolgens naar Bombay te vliegen....

Omdat ik uitgebreid de dagen voor mijn vertrek van alle goede vrienden afscheid heb genomen en afscheid nemen vaak gepaard gaat met veel drank en weinig slaap, viel ik praktisch direct in slaap in het vliegtuig. Voor de eerste keer in mijn leven kwam ik een uur eerder aan op mijn bestemming en begaf ik mij naar een balie om een ticket te kopen naar Washington. Dat bleek wel mogelijk, maar ik moest erg lang wachten.
Geen zin in natuurlijk. Dus dan maar met de bus naar het station en een treinkaartje gekocht naar Washington. Ik kon kiezen: of met een soort TGV of met een normale trein. Mijn eerste reactie was natuurlijk de TGV! Maar omdat ik de komende maanden geen haast heb, koos ik voor een reis met de relaxte trein. Heerlijk in een rustig treinstel een beetje gelezen en liggen pitten. Ik kan je vertellen, dit leven gaat me wel bevallen. Overigens de treinen zijn hier niet geel en zijn van binnen uitgerust met laptop tafeltjes stroom en in principe internet.

De Amerikanen staan overal in de rij. Geniaal. Voordringers zijn er niet en dat is grappig om te zien. Het liefst gaan ze 40 minuten voordat een vervoersmiddel vertrekt al opgelijnd en staan keurig te wachten. Iedereen is opvallend vriendelijk voor elkaar. Ik moet zeggen, het voelt soms erg onecht. Dat zal wel de Nederlandse nuchterheid zijn, want ze bedoelen het prima allemaal, die Amerikanen.

Mark mailde ik nog even snel vanaf het station in Boston met mijn potentiele aankomsttijd. Aangekomen in Washington stond Mark daar dan ook. We hadden een date met David en die was natuurlijk in de kroeg. Daar hebben we de diverse bieren en whiskeys naar binnen gewerkt. Toen het eenmaal 07:00 nederlandse tijd was en een bier of 10 verder was de koek op. Naar Marks huis en tukken. Heerlijk!

Vandaag een mooie toer gemaakt door Washington, een prachtige ruime stad met alleen maar grote mooie gebouwen. Indrukwekkend. Mark weet er veel van. Leuk om alles te horen. Bush was overigens niet thuis.

Ik heb wat foto's online gezet: Klik!