Met Ha op pad....

Alles hier in Sapa, Noord Vietnam is ingericht op het maken van trekkings en het genereren van geld rondom die trekkings die je reinste oplichterij zijn want het zijn gewoon gebaande paden en er zijn geen kaarten te koop, of zo onduidelijk dat het onmogelijk is om hier op eigen houtje echt een goede tocht te maken. Dit is op zich geen ramp, maar wat een schande is, is dat de locals door de toeristen bureaus en trekking agencies worden uitgebuit. Ze verdienen max 5 USD per dag, terwijl een trekking en daarmee bedoel ik als een schaap opgelijnd een dag in een rij achter elkaar aan huppelen en 80% van de tijd wachten op een paar veel te vette groepsgenoten, 80USD kost. Kortom, de expert, de local, een lid van de red- of black-Hmong (een hilltribe) wordt hier ernstig tekort gedaan en de agencies gaan er met bakken geld vandoor.
Daar heb ik natuurlijk lak en tevens kak aan, dus ik huurde een Russische motor, reed een half uur het dal in en sloeg af een kleine verharde weg omhoog, om mijn motorfiets te parkeren en een aanlokkende berg die recht in het vizier lag te beklimmen.
Lieve mensen, echt onbeschrijfelijk. De rijstvelden, of eigenlijk rijstterassen, ik denk eeuwenoud, liggen mooi gestructureerd tegen de bergwand aan. De afscheiding tussen de verschillende terassen zijn vaak ook paden en zo loop je zigzaggend de berg op. Eenmaal boven de terassen vond ik een pad richting een top, waar duidelijk ook gewassen werden verbouwd. Ik wilde wel weten wat het was en klom verder. Zo had ik een prachtige middag en bereikte na 3 uur de top. Wat een top tijd heb ik hier, ongelofelijk. Een rustgevende, groene parel op aarde...

Anyway, dag 2 leerde ik een meisje kennen omdat ik een "zoekopdracht" had van een vriendinnetje uit Amsterdam ((Mo)nique) die me een kadeootje had meegegeven en een foto van een meisje met dezelfde naam: "Mo".
Mo is een afstammeling van de "Black H'Mong Hilltribe". Anyway, ik liet dus aan dat meisje, haar naam is "Ha", wat ik op straat tegenkwam, een local van 16 jaar, die foto op mijn Ipod zien en ze kende dat meisje wel, sterker nog, ze waren vriendinnen. Mo was alleen niet meer in Sapa, maar in een hilltribe op 3 uur loopafstand. Wij zijn de volgende dag samen op zoek gegaan, waanzinnig leuk, met z'n tweeën, weg van alle toeristenpaden.
We vonden Mo ergens onderweg aan de oever van een rivier waar ze een groep toeristen achterna zat en gaven het kadeautje. Eerst wilde ze helemaal niet geloven dat ik zomaar dat kadeautje wilde geven. Wie was ik? Waar kwam ik nu opeens vandaan?
Mo was ook nog eens zo in de war dat ik plotsklaps voor haar neus stond met een foto en een presentje, dat ze al haar verkoopwaar in de rivier liet vallen. (en daarbij mijn spullen die ik later van haar zou kopen) Omdat ze verkoopstertje is kocht ik voor veel te veel geld een verschrikkelijk lelijk kussensloop en een portemonnee die ik mijn ergste vijand nog niet eens kado zou doen.
Later die middag zwommen we in de rivier en ik viel in slaap op een rots aan de rivier, hoe mooi kan het leven zijn?

Onze tocht samen (met Ha) was zo'n succes dat ze mij bij haar ouders thuis uitnodigde in haar geboortedorpop een 15 kilometer rijden op de motor. Vanochtend stond ik om 05:45 naast mijn bed en we reden om zes uur naar de vallei om vanuit daar omhoog te klimmen naar de hut van haar ouders. De zwarte H'mong leeft volledig van hun eigen rijst en vlees. De verbouwde rijst wordt volledig geconsumeerd en is niet voor de verkoop. Ha en ik zagen twee meisjes over de terassen lopen en ik vroeg of ze naar school gingen? Nee zei Ha, "ze gaan een andere familie helpen op het land, als tegenprestatie".

Ha nam mij mee de berg op naar de top, een uur of 3 klimmen en ik kreeg een volledige les natuurkunde. We groeven knollen op die je kunt eten, ze wees me planten aan die een mens in 2 minuten volledig verlammen, etc, etc. We genoten van een heerlijke pineapple tijdens een korte stop.
Vervolgens werd het tijd om ons nuttig te maken. We sprokkelden een hele mand vol met hout voor haar moeder, omdat goed brandhout alleen maar hoog op de berg ligt(logisch want iedereen haalt het natuurlijk zo dicht mogelijk bij huis uit het regenwoud) Ha wiegerde mij, ik heb het haar een aantal keren gevraagd, de mand met zeker 15kg hout, te laten dragen. In de H'mong cultuur dragen de vrouwen het hout voor het vuur. Laten ze dit door kinderen of een man doen, worden ze als "lazy woman" beschouwd... Ik dus alleen mijn rugtasje.... Voelde me behoorlijk lazy, zo achter Ha, die 40 kg weegt en de helft van haar gewicht 2 uur naar beneden aan het sjouwen was...

Bij terugkomst aten Ha en ik in de hut van haar ouders. Rijst, kip en gezouten vis uit de rivier. Dit moest ik even kwijt, ik geniet....

Check voor de Pics mijn album met Ha