Mount Ringani

Kuta Beach Bali bleek de zelfde hub te worden als Saigon een aantal maanden geleden. Iedere keer als ik een nieuwe trip ga maken, is Kuta Beach, Bali, mijn startpunt. Ik slaap een nachtje in mijn favoriete Guesthouse en start de volgende ochtend aan een nieuw deel van mijn trip.

Borneo achter mij gelaten en Lombok, Sumbawa, Rinca, Komodo en Flores in het vizier stapte ik om 06:00 in Kuta Beach in een minivan. Hoe en wat mijn plannen exact waren was nog niet helemaal duidelijk. Eerst wilde ik eigenlijk een vlucht nemen naar Luabanbajo (Flores) en vanuit daar op een boot een 4-daagse cruise maken naar Lombok om daarna de een na hoogste vulkaan te beklimmen, mount Ringani. Echter, het is hier volop schoolvakantietijd en alle vluchten zaten vol en waren daarnaast in prijs twee maal zo duur. Geen optie dus. Dan de trip maar andersom en een 20-uur busrit als retour naar Bali.

De minivan bracht mij naar de verroeste ferry waar ik al een keer over geschreven heb. Op Lombok aangekomen boekte ik bij een op het eerste gezicht een prima te vertrouwen en aardig ogende local een trip naar de Ringani. Wat ik tot nu toe deed en wat prima beviel was met de desbetreffende verkoper bespreken of we elkaar recht in de ogen konden kijken en of hij eerlijk tegen me was betreffende de prijs van de trip. Een goede tip staat daar tegenover. Hij kwam zeer overtuigend over en daarom boekte ik direct de 4-daagse bootreis naar De Komodo en Rinca islands bij de trip naar de Ringani. Zijn prijzen waren veel hoger dan de prijzen in de Eenzame Planeet, maar dat is op zich niet verwonderlijk omdat het boek nog nooit heeft geklopt als het gaat om de prijs indicaties. Of ik direct het gehele bedrag dan wilde betalen. Dat beviel me niet. Ik wilde geen 300 USD bij een vreemde achterlaten en de komende 10 dagen ineens betalen. Dat was allemaal moeilijk, maarja, ik had de knaken in de zak dus ik bepaalde hoe het ging lopen. Geen betaling in advance dus. Het gaf me geen goed gevoel. De jongen was te gretig.

In eerste instantie zou ik alleen met een gids en een drager de 3-daagse klim gaan maken, ik wilde niet het risico lopen om een een of andere dikke Europeaan omhoog te moeten slepen. Echter, na een afschuwelijke rit in het donker van Mataram naar het vertrekpunt voor de tocht, we werden door het roekeloze rijgedrag van mijn driver bijna doodgereden door een truck, bleek dat ik de tocht zou gaan maken met twee Nederlandse jongens en een Brits meisje. Direct kwam ik er achter, de jongens vertelde mij wat zij hadden moeten betalen, dat ik meer dan een half miljoen Rupiah te veel had betaald. Gelukkig had ik de boottocht dus nog niet betaald, dus ik blijf vertrouwen op mijn intuïtie. Ik belde de desbetreffende verkoper en cancelde met veel moeite de boottocht die ik eerder bij hem regelde, uitte mijn teleurstelling en regelde een nieuwe trip later bij een locaal kantoortje voor bijna de helft van de prijs. De eerste keer tijdens mijn 9 maanden werd ik goed opgelicht. Beetje bij de les blijven dus, maar wel jammer, ik heb geen zin om iedere keer zo op mijn hoede te moeten zijn. Wat dat betreft is Indonesië tot nu toe wel het meest lastige land.

De toch begon op zee niveau en het tempo was hoog, maar prima. De jongens en het meisje waren zo fit dat we na 20 minuten de gids al gelost hadden en de dragers (2) waren al helemaal in geen velden of wegen te bekennen. Eenmaal bij het eerste tussenstation (een soort hutje in het bos) wachtten we op Jockey, de gids. De dragers kwamen na een half uur aan en bereidde een heerlijke lunch. De middag bereikte we de rand van de krater en lieve lezers, wat een verrassing. Het laatste gedeelte van de klim was echt pittig, maar mijn dieseltje bleef lekker doorlopen en ik bereikte zonder moeite de rand en wat ik toen voor ogen kreeg was adembenemend. Er doemde een helblauw meer op met in het midden een kleine krater. (zie foto’s) Ons tempo was dusdanig hoog dat de andere klimmers deze dag de rand niet bereikten en we dus helemaal alleen in het kampement overnachtten.
Als ik me goed kan herinneren: de Ringani ontplofte 400 jaar geleden en er vormde zich in het midden een nieuwe kleine krater. In 1996 brak de kleine krater opnieuw uit en de laatste uitbarsting was een kleine, in 2004.

We kampeerden op de richel, boven het wolkendek en hadden een prachtige zonsondergang met in de verte de vulkaan van Bali in het vizier. Ik las mijn boek op de helling van de vulkaan tussen het hoge gras. Met Blof op mijn Ipod, een heerlijk boek en het fenomenale uitzicht kom mijn dag niet meer stuk. Prachtig.
Direct na de zonsondergang zakte de temperatuur van een graad of 30 naar onder de 10 graden. Bizar. Dit gebeurde binnen10 miuten. De dragers hadden het eten klaar en met een heerlijk gevulde maag begaven we ons maar direct onder de wol, want het was te koud om nog buiten te blijven. De warme deken stond al aan, want de grond was hard, maar nog heelijk warm van de brandende zon overdag.

De ochtend daalden we af naar het meer en zwommen in de hot springs. Een heerlijke warme waterval spoelde het stof van onze lijven en we startten met de eerste etappe van de klim van de top van de Ringani (+/-3900 meter). Eenmaal op de andere kant rand van de vulkaan aangekomen sloegen we ons kampement op. We klommen rond de 1750 meter per dag. De dragers kookten weer een heerlijk gevarieerd maal, een prima Nasi Goreng. Ongelofelijk wat die jongens op hun slippertjes mee naar boven sjouwen en dan klaar kunnen maken op hun houtvuurtje, respect. We doken om 18:00 ons bedje in want om 02:30 ging de wekker. We klommen in het pikkedonker door het gravel van de vulkaan in een te rap tempo omhoog. Waarom te rap? We waren te vroeg boven (een uur voor de zonsopgang) en het was er zo gierend koud en winderig (+/- 0 graden) dat we daar moesten wachten en dat was werkelijk geen pretje. Met een man of 8 kropen we achter een rots tegen elkaar om de kou enigszins tegen te gaan. Maar wat we toen te zien kregen is met geen pen te beschrijven. De zon kwam op en achter de vulkaan vormde zich de schaduw van de berg. Zo verschrikkelijk mooi. Wat ben ik toch een geluksvogel dat ik dit allemaal kan en mag meemaken!

Terug in het kamp even een ontbijtje, pannenkoek met banaan en we daalden af naar een dorpje aan de voet van de vulkaan en reden in een busje naar het vertrekpunt waar we onze tassen pakten om te beginnen aan mijn volgende avontuur.... de 4-daagse cruise naar Komodo, Rinca en als eindbestemming Luanbanbajo.

Stay tuned,

Sjoerd