Hawaii=>Saltspring Island=> Vancouver Island....

Na twee weken heerlijke kite sessies en het huwelijk van mijn neef Nathaniel op Maui, reisde ik naar Saltspring Island, Canada, om mij te verenigen met mijn broertje Schelto....

Het huwelijk was paradijselijk, wie wil dat nou niet op die manier.... zie de foto's...
En na 13 maanden reizen het weerzien met mijn broer en zijn gezin was een heel erg gelukkig moment. De ontmoeting met Alexa, de nieuwste telg in de familie, het samenzijn met de complete NL familie, die voor de Canadese viering van het huwelijk allemaal naar Canada waren gekomen, was the best!

Kortom, ik kan er niet over uit, ik geniet van mijn laatste twee weken.

Op 3 november kom ik thuis, dan zal ik een laatste verslag doen.

Tot dan!

Als je mee wilt genieten, klik dan hier.

S.

Op naar Hawaii.....!

De wekker gaat, ik tast om mij heen, snap er niets van....

Het is vroeg, waarom? Langzaam dringt het tot mij door... naar HAWAII!

Van het ene paradijs in het andere, Hongkong, “angry” China, ik hou van jullie, maar de groeten, ik ben er uit, Honolulu, here I come!

Check mijn pics!

7 dagen in Tibet...？

De zon schijnt met een oranje gloed de kamer binnen. Ik zit met mijn laptop op schoot op mijn stretcher, naast het blauwe ziekenhuisbed van Amy, ze slaapt nog. Het is 6 uur, de schoonmakers komen iedere morgen met kabaal binnen om de kamer schoon te maken. Ik word dan wakker en kan natuurlijk niet meer slapen.

De oudere buurvrouw met een multipele (meervoudige) breuk in haar been, rug arm en nek, masseert rechtop zittend in haar bed de huid rondom de ijzeren pinnen die uit haar been naar buiten komen. De stellage zorgt er voor dat de breuken in positie blijven. Ze mompelt veel in haar zelf. Ik fantaseerde al dat ze allerlei mantra’s (Boedistische heilige teksten) uitsprak voor Amy om haar snel weer beter te maken. Als je oogcontact met haar hebt lacht ze haar bruine gebit bloot, met een lieve voldane glimlach. Ze is ongetwijfeld een Tibetaanse afstammeling want een echt hard Chinees gezicht heeft ze niet.

Zij woont hier en haar dochter en zoon verzorgen haar. Niemand overleeft hier als er niet iemand is die naar je om kijkt: eten haalt, je wast en je naar de W.C. laat gaan. Haar dochter haalt eten en is er overdag om gezelschap te houden en haar zoon wisselt de dochter af en slaapt naast de moeder. Ook hij ligt nog rustig te ademen en slaapt. Dan moet ik wel Amy’s reddende engel zijn....

Toen ik gisteren Amy naar de W.C. hielp en ze wederom verdrietig keek omdat je door een diep dal gaat als je niet op eigen houtje je behoefte kunt doen, vroeg ze aan mij: “ nu zijn we zeker wel vrienden voor het leven?”
Ik denk het wel, want na alles wat we samen hebben doorgemaakt, kun je elkaar wel vrienden voor het leven noemen. Overleven en de bijbehorende machteloosheid van tijd tot tijd, dat schept een band.

Ik kijk naar buiten over de eindeloze laatste uitlopers van de Himalaya. Het is mooi hier in Dali. De zon komt op over de stad in de bergen die deels zijn gehuld in wolken. De natuur lijkt enigszins op die van de de Duitse alpen. Nu ik even tijd voor mijzelf heb, herinner ik mij hoe verbaasd ik was over de Himalaya en Tibet, het was zo verschrikkelijk anders dan ik me had voorgesteld...

Het Tibetaanse plateau was een wonder. Van Golmud tot Lhasa: het dak van de wereld en volkomen plat. Duizenden kilometers uitgestrekte steppes. Een uitgestrekte treinbaan door niemandsland (Tibet maar nu Chinees), waar Yaks in groepen grazen. Uitgestrekte vlaktes gras, rots en een horizon gevuld met besneeuwde bergtoppen.

Amy en ik borrelen in de restauratie, onze favoriete spot in de trein met hoogtemeter, temperatuur en nootjes gecombineerd met Lhasa bier, tot we dronken van de dunne lucht en van de alcohol lekker in onze softsleeper de ogen sloten.

Een softsleeper betekent dat je een coupe deelt met 4 mensen. 2 boven 2 onder. Wij nemen altijd de hoge sleepers aangezien de spuug van Chinezen vele kanten op gaat maar niet omhoog valt. Meestal is er in dit gedeelte van de trein is er geen sprake van “spitting and littering” omdat de reizigers meer geld hebben en dus niet spugen, dat is benden hun stand.... maar toch. Ik prefereer de hoge sleepers. Ik zweer bij de zwaartekracht...
Aangekomen op het prachtige en nieuwe station van Lhasa werd ik volkomen verrast door een nieuwe toon binnen de sfeer van onze reis. Onze trein was gevuld met een regiment Chinese soldaten. Zij wisselden de wacht op het station met applaus en collectieve yells. Het was een heel vertoon en compleet nieuw voor mij, het leek alsof ik in een slechte Chinese B-film was beland. Ik wilde een foto maken, maar mijn camera werd praktisch uit mijn handen geslagen. Ik mocht geen foto’s maken op het station en zeker niet van de militairen. Ik stond met open mond naar de schreeuwende militair te kijken. Ik was niet bang, als toerist hoef je je geen zorgen te maken denk ik, maar het was overweldigend.
Buiten het station stond onze gids met twee witte Tibetaanse zijden shawls op ons te wachten. Meteen om natuurlijk, want dat brengt geluk! Een grote 4-wheel drive, Toyota Landcruiser, was ons nieuwe kippenhok voor de komende week. Dat we hele dagen in de auto zouden doorbrengen, daar hadden we nog geen idee van.

Onze gids, Lagde, een mooie Tibetaanse vrouw, zou ons de rest van de week begeleiden. We werden in een prachtig en luxe hotel gedropt en waren zo door het dolle heen dat de heupfles wodka die ik van Ferry na de spelen had gekregen direct uit de tas werd getoverd. Hupsake! Ipod in de speakerset en we dansten en dronken om te vieren dat we eindelijk!!!! In Lhasa waren en de tour door Tibet zouden gaan maken! Na de fles, die in combinatie met de dunne lucht (Lhasa: 3600 mtr boven NAP) heerlijk viel, liepen we (geen rekening houdende met de avondklok van 10:00) naar de lokale slijter om nog een fles benzine te kopen. Het zag er uit als wodka. Deze fles heb ik geweten, de volgende dag was mijn kater inmens groot. Zo groot heb ik hem nog nooit gezien. De brandy was een killer in combinatie met de dunne Lhasa lucht.

Echter, Potala Palace, een replica van een grote verjaardagstaart op de berg in Lhasa, was meer dan prachtig. Mijn kater droop af...
De geschiedenis, de cultuur, de pracht, ik kon bijna de Chinezen begrijpen dat ze Tibet bezetten. Zo’n land, zo’n stad wil je gewoon graag in je bezit hebben, het is zo prachtig...
Het paleis is van de 14e Dalai Lama, echter hij is verbannen. De 13e lama mag worden vertoond op portretten in het paleis en in de rest van Tibet, maar de 14e Dalai Lama, de huidige opperpriester, is verbannen en er mag ook niet over worden gesproken fluisterde onze gids. “Waarom fluister je?” Vroeg ik haar... “ Er lopen allerlei agenten in burger rond om ons te controleren, in onze rol als gids”. Verbijsterend... “De Mei protesten hebben alle regels verscherpt en half Lhasa is afgesloten voor buitenlandse (= geen Chinese) toeristen. De monniken worden verdacht van samenzweren en gedurende mei, voor de opening van de spelen, viel het leger vele kloosters binnen en mishandelden de priesters en monniken”

Voor wat betreft de Chinezen, zij zijn met groot vertoon in Lhasa aanwezig. Er wordt gemarcheerd door de straten, over de markt, met de machine geweren op de schouder. Jonge Chinese jongens, niet ouder dan 17 a 18 jaar oud, met witte handschoenen kijken tijdens dit machtsvertoon om zich heen met een air van de bezetter. Ik vond het verschrikkelijk. Verschrikkelijk voor de lieve Tibetanen die gemoedelijk en harmless overkomen. Het is moeilijk om om de bezetting heen te kijken, de Chinezen zijn in de hoogste graad van paraatheid aanwezig, maar als ze even uit het zicht zijn is Lhasa een prachtige, rustige en fantastische stad, met een spirituele uitstraling, een stad waar ik mijn leven lang aan terug zal denken en nooit zal vergeten....

De Himalaya was zo anders dan ik ooit had gedacht. Waar ik had gerekend op grote hoogtes en eindeloos besneeuwde pieken, is het grootste gedeelte van de Himalaya van wat wij zagen een zeer oud gebergte met afgesleten toppen en uitgestrekte hoogvlaktes. De Yaks, geiten en schapen vormen de bevolking, samen met een paar Tibetanen. Het was echt prachtig. Aan hoogtemeters geen gebrek, onderweg tikten wij op een pas de 5248mtr aan, de lucht was zo dun, een stukje wandelen deed je buiten adem raken! Onderweg naar de Mt. Everest vroeg ik aan Lagde, onze gids, waarom toch overal de Chinese vlag aan het wapperen was en waar de Tibetaanse vlag dan was? Deze weg was aangelegd voor de Chinese toeristen en daarom worden de bewoners gedwongen de Chinese vlag te hijsen. Daarnaast is de Tibetaanse vlag verboden.

Richting de Everest werd mijn originele beeld van de Himalaya bevestigd, de hoge pieken, de gletsjers doemden op. De dag van de Everest stonden we om vijf uur naast ons bed om de berg van een afstand tijdens zonsopgang te bekijken... fenomenaal, zie de foto’s. We liepen omhoog naar het base-camp. Wat een geweldige berg en wat ontzettend gaaf dat ik dit mag meemaken, deze gigant aanschouwen. Ik was door het dolle heen! Een tocht van 3 uur, echt prachtig en daar nam ik me het volgende voor:

Hier komt een belofte waar iedereen mij aan mag houden. Voor mijn 40-ste verjaardag sta ik op de top van de Mt. Everest. Ik heb een klein plan gemaakt. Ik ga een selectie houden van vrienden en kennissen die deze droom ook willen waar maken. Als je fit genoeg bent mag je mee... How about that? Ik ben er bij....

Na de Everest was het een beetje gedaan. We reden in 1.5 dag terug naar Lhasa en liepen op tegen onze laatste botsing met de heersende Chinezen in Tibet...

De Chinezen willen geen toeristen in Tibet. Dat staat vast. Daarom heb je een gids, tenminste dat is de beschrijving van deze “babysitter”. Onze Tibet permit liep nog 4 dagen door en wij wilden lekker in Lhasa blijven hangen en daarna een bus naar Shangri-La in Zuid China nemen. We werden uiteindelijk voor de bus geweigerd, kregen geen permit en moesten voor onze periode in Lhasa een gids inhuren die de hele dag of buiten onze hotelkamer zou wachten en als we uit zouden gaan achter ons aan zou lopen. We hadden het gevoel dat we bespied en begluurd werden. Niet konden doen wat we wilden doen. En dat is ook het hele idee. De gids is verantwoordelijk voor wat jij doet als toerist. En als er fouten worden begaan, dan wordt de gids bestraft. Kortom, de gids is op haar/zijn hoede dat alles volgens het boekje gaat... Wij besloten om de volgende dag op het vliegtuig te stappen naar Shangri La...Geen zin meer in de Chinese controle...

Shangri-La = prachtig. Shangri-La ligt in het oude Tibet, wat nu China is. Maar de cultuur is nog steeds Tibetaans. 90% Tibetaanse bevolking, eindelijk het China waar we zo lang op hadden gewacht...
De eerste avond in het oude stadje, geen avondklok om 10:00, maar dansenden Tibetanen in een kring op prachtige muziek. Mijn hart stroomde vol met vreugde, wat een pracht. De vrouwen droegen een fel roze doek rond het hoofd en de stad had lol en plezier!
Na Shangri-La liepen we de “leaping Tiger Gorge”, een van de diepste canyons ter wereld. Op sommige plaatsen meer dan 3800 meter hoogteverschil van de besneeuwde toppen tot aan het kolkende water...! FENOMENAAL! Het was echt een prachtige trek van 2 dagen. We genoten. Zie de foto’s!

De trek afgerond namen we een taxi naar het sprookjes stadje Lijiang. Dit doolhof moet je zijn geweest. De bewoners zijn meer dan vriendelijk, het stadje is echt alsof het regelrecht uit een sprookjesboek is getoverd en is heerlijk om dagen rond te dwalen!

En na Lijiang kwam Dali old town, tja Dali....

Dali zal ik niet snel meer vergeten. Het heeft iets weg van Lijiang, ook een prachtige vestingstad met heerlijke straatjes, bestraat met keien en leuke heerlijke eetgelegenheden. Daar maakten Amy en ik dan ook dankbaar gebruik van. De lokale goed te drinken wijn vloeide rijkelijk. Tijd om te slapen was het. En op de terugweg verstapte Amy zich...
Toen ik de schreeuwende Amy tot rust maande en mijn resterende fysiotherapeutische kennis op haar voet toepaste, was dat helemaal niet nodig. De voet hing er los bij. Daar hoef je geen medicus voor te zijn om te zien dat deze dubbele onderbeenbreuk, zowel kuitbeen als scheenbeen, was doorgebroken.

Direct naar het ziekenhuis, tenminste, degene die dit een ziekenhuis noemt is niet helemaal lekker....

De bedlakens waren bruin en stonken ( zie foto’s), Amy moest op de parkeerplaats plassen want er was geen W.C.
Ik kan het verder kort houden. Dit was een hel. Ik moest de panische Amy alleen laten om te bellen met de verzekering die allerlei zaken beloofde maar niets waarmaakte. Uiteindelijk waren we 24 uur later geen steek opgeschoten en Amy was in grote pijn. Om de 4 uur een prik morfine in de bil, die ik eerst moest gaan kopen bij de ziekenhuis apotheek. Lieve lezers, ik heb me maar weinig keren in mijn korte leven zo machteloos gevoeld. Ik kon geen kant op. Ik zat met een amy die een slecht stuk gips om haar voet had. Ik moest de dokter helpen het gips te plaatsen. Het moest twee keer over. Als Amy zich bewoog, bewoog de fractuur en ging ze door het lint. Als ze moest plassen de parkeerplaats, medicijnen, naar de medicijnenwinkel... Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest...
De dokter voelde zich ook machteloos en toen ik mij realiseerde dat de flying doctors vlucht die ons werd beloofd, helemaal nooit ging komen, nam ik de touwtjes zelf in handen. De dokter adviseerde ons het grootste streekziekenhuis niet ver van Dali city. New Dali. En inderdaad, dit was een groot ziekenhuis en het zag er 500% beter uit dan ons oude niet vertrouwde ziekenhuisje met de bruine బెద్దేన్...
Binnen 24 uur werd Amy geopereerd en nu wachten we op een goedkeuring van de dokter om naar Hongkong te reizen waar ik Amy op het vliegtuig naar NY zet en ik naar Honolulu kan afreizen.

Ja mijn laatste twee weken China, zuid China, het mooiste gedeelte zal ik een andere keer moeten doen. Maar of dat er van gaat komen weet ik niet. Ik heb het wel gezien, China.....

Hier zit ik dus op mijn stretcher, Amy is wakker en heeft haar eerste nacht zonder pijnstillers doorgebracht. Heel mooi. Om terug te komen op mijn aanhef, 7 dagen in Tibet, voor mijn gevoel is het 7 jaren in Tibet.... Ik hoop dat ik op tijd ga zijn voor mijn vlucht naar Hawaii, maar zoals ik altijd zeg:

“Ik ben een Kruijff * en alles komt altijd goed”

Kijk voor mijn foto-album: KLIK


*originele uitspraak van S.Kruijff jr.

Ervaringen van een reiziger door China

Lieve lezende vrienden, wat had ik hier naar uitgezien. Eindelijk na ruim 10 maanden reizen had ik mijn Visum voor China in Hongkong binnen. ( zie vorige weblog). Ik heb lang gewacht om mijn weblog bij te werken. Het is een lang verhaal geworden. Dus als je geen concentratie, motivatie of tijdsgebrek problemen hebt, ga dan lekker achterover zitten als je zin hebt om te lezen hoe het mij is vergaan de afgelopen weken. Of als je meer wilt weten dan niets, neem dan een kijkje in mijn fotoboek.

Shanghai
Eenmaal aangekomen in Shanghai werd ik meer dan gastvrij ontvangen in het fantastische appartement van Siem Bierman en Onno Schreurs.
Heerlijk om vanuit dit appartement van de stad te kunnen genieten. Het is top om bij twee vrienden een tijd te kunnen doorbrengen en eens niet in een hotel te zitten. Het was meer dan gastvrijheid, dikke pluim voor de jongens die hard werken en tegelijkertijd nog met mij een aardig biertje hebben gedronken. Een appartement met een miraculeus uitzicht, twee jonge entrepreneurs aan de slag en succesvol in Shanghai. Respect.

Jongens bedankt!

Shanghai is inspirerend. De stad bruist van de handel. Dat is aan alles te zien. De straten zijn overvol en je moet je best doen om niet dood gereden te worden. In tegenstelling tot Nederland heeft de auto altijd voorrang. Of het stoplicht op rood/groen of welke kleur dan ook staat.
In Shanghai is extreem veel rijkdom. De gebouwen zijn indrukwekkend en het lijkt inspirerend om een deel uit te maken van de tollende “circel of life”. Terwijl ik in Shanghai was dacht ik dan ook, hier wil ik wonen, hier voel ik me thuis. Maar tegelijkertijd besef ik mij dat als ik een stukje op mijn stads of racefiets wil rijden dat ik vermoedelijk dood ga: of omdat er (bijna) niet gefietst wordt zoals in Beijing en het dus levensgevaarlijk is, of omdat ik beter 3 pakjes peuken per dag kan wegpaffen, denkende aan de luchtvervuiling. Ik zal eerst twee uur de trein moeten nemen om de Skyscrapers achter mij te laten....
Dus Shanghai en wonen, hoe mooi ook, ik weet het niet. De lucht stinkt er en tegelijkertijd is de stad schoon, maar druk en overvol, de Chinezen lijken er geen enkel probleem me te hebben dat ze met een paar miljard tegelijk op een relatief klein gedeelte van hun prachtige land wonen.... Botsen maar, duwen maar... maakt niet uit!

But, who cares?, alhoewel ik oriënterend met wat bedrijven sprak, realiseerde ik mij dat er een evenement lag te wachten waar ik al tijden naar uit had gekeken. Denken aan werk, alleen in het achterhoofd, nu nog even vol genieten van de rest van mijn mooie avontuur. Siem en ik hopte in de trein in Shanghai naar Beijing. Ik had een softsleeper en Siem een stoel voor de nacht. Beiden misten onze stoel en bed totaal niet. We zaten in de restauratie aan een heerlijke Heineken en een Chinese dis. Het werd een kort nachtje en toen het staal van de treinwielen remmend schraapte over de rails van het station van Beijing en de trein uiteindelijk stil stond, stapten Siem en ondergetekende als twee hyperfitte heertjes de oude stad in. Het kon beginnen, we waren er. Let the games begin!

De Olympische spelen 2008, Beijing

“One world one dream”

De Olympische Spelen Beijing 2008.... god, wat zou er gaan gebeuren? Dat alles altijd anders is dan je verwacht was nu iets wat niet in me opkwam. Het werd niet voor iedereen een droom die uitkwam. Dromen zijn regelmatig bedrog.

Het is ongelofelijk. Op iedere putdeksel, hoek van de straat, plein, bloemenperk, toren, T-shirt, op gewoonweg alles wat tastbaar is staat het logo van Beijing 2008 gedrukt. De stad is redelijk groen. Er zijn mensen die beweren dat alle bomen een maand voor de spelen zijn geplant... Beijing doet niet onder voor Amsterdam als het gaat om fietspaden. Er is 1 verschil. Men heeft meer fietspad gecreëerd dan autobaan, dus op de fiets ben je sneller ter plaatse dan met de taxi. Het is rustig op straat, geen oeverloos veel verkeer zoals in de andere Chinese steden. In tegenstelling tot Shanghai is het is zelfs veilig om over te steken, zonder door een kwaaie taxichauffeur geschept te worden of voor eeuwig doof te blijven van het eindeloze getoeter van de goede man.

De Chinezen lachen want ze zijn blij. De Games zijn begonnen en daar zijn zij al jaren mee bezig en razend trots op! De lucht in de stad lijkt relatief schoon en ja ik kan zeggen, significant schonere lucht dan in andere Chinese steden.
Misschien ook niet gek dat de lucht echt schoner was: alle fabrieken in een straal van 100 km zijn een maand voor en de twee maanden tijdens de Olympics en de Para-lympics gesloten. Wat moet dat een ramp zijn voor de (lokale) economie. Anyway, de longen van de sporters blijven (relatief) schoon want in China KAN ECHT ALLES. Ben je host voor de Spelen, dan leg je twee maanden de economie plat. Niets is te gek: men zegt dat alles luxer, groter en beter geregeld is dan in Athene. Op een paar kleine doch belangrijke zaken na...

Stadions staan leeg terwijl er geen kaarten meer te krijgen zijn. Hoe dit mogelijk is, is frustrerend. Ik wilde graag nog naar atletiek in “het vogelnest”, maar dat is er niet meer van gekomen. De stadions waren tot aan de finales allemaal slechts tot 40 % gevuld... De zwarte markt waar men zo hard naar gestreefd had om die te voorkomen draait op volle toeren. We worden er stevig voor gewaarschuwd met als straf uitzetting... Dat willen we natuurlijk niet, dus houden ons gedeisd. Echter, het plezier versus de prijs maakt een enkeltje vogelnest onaantrekkelijk voor een simpele backpacker...

Prachtig om te zien is dat overal Chinese vrijwilligers staan die bedoeld zijn als info punt voor de honderdduizenden buitenlanders. Supporters die vanuit de hele wereld naar de stad Beijing zijn getrokken om hun favoriete sporter, kind, broer, zus, beste vriend, of gewoon als echte fan hun land in iedere sport aan te moedigen...!
De vrijwilligers zijn natuurlijk fantastisch gemotiveerd. Ze rennen op je af als ze twijfel in je ogen zien, welke kant moet ik op? Zij zijn trots op hun Beijing 2008 T-shirt en heuptasje en offeren 2 maanden van hun bestaan op om eenzaam langs een snelweg te zitten onder een parasol, of twee maanden zonder buitenlicht op het metrostation ondergronds Chinese onleesbare railnet kaartjes te voorzien aan de buitenlander.
Wanneer wij bijvoorbeeld in de bus naar de roeibaan zitten (70 km buiten Beijing) vraagt iedereen zich af wat die vrijwilligers toch op vissersstoeltje op de vluchtstrook langs de snelweg doen, onder hun door Coca Cola gesponsorde parasol?
Een net geopende snelweg waar op even dagen alleen maar even nummerplaten mogen rijden en op oneven dagen de oneven platen...? De reden dus waarom Beijing niet overvol lijkt op de weg...
Een “special” Olympic Lane: de linkerrijstrook is leeg. Die is gereserveerd voor sporters en officials. De lane is om de 250 meter mooi beschilderd met de Olympische Ringen. Deze lane mag onder GEEN voorwaarde worden gebruikt, dus de taxichauffeur die de tergend langzame bussen wil inhalen doet dat over de doorgetrokken streep, via de vluchtstrook en veroorzaakt menig bijna doodmoment met de “onder de parasol niet wetend wat hij/zij doet vrijwilliger ”, die moet rennen voor zijn of haar leven.

Het mooie is, de “informatie chinezen”, spreken vloeiend chinees en zullen ongetwijfeld een hoop informatie hebben, maar helaas, geen woord engels... Dus die twijfel in de ogen van de verdwaalde foreigner wordt beantwoord met een onbevredigd gevoel en een ongemakkelijke glimlach van beide kanten.
Prachtig! Zes jaar de tijd gehad om de spelen in ieder detail voor te bereiden... een fantastisch en indrukwekkend resultaat en dus (bijna) alles tot in de puntjes voor elkaar, echter de informatie Chinezen en de taxi chauffeurs, eigenlijk iedere Chinees, ze spreken geen woord engels...

De Spelen leven in China. Chinezen lopen rond met T-shirts, “I LOVE CHINA” (toch nog een beetje engels) en overal staan de Chinese atleten op machtige wijze afgebeeld op de gevels van prachtige skyscrapers. Chinezen houden veel van hun land en nog veel meer van zichzelf en zien zichzelf graag terug op televisie en gebouwen. Hoe was het ook al weer? Gekken en dwazen schilderen hun namen(portretten) op deuren en glazen...? China is een indrukwekkend en bijzonder land. Ook onbegrijpelijk vaak.

Vanaf dag 1 worden er gouden medailles gewonnen door de chinezen en dat wordt op ieder televisienet, digitaal billboard op gigantische skyscrapers afgebeeld. De Chinezen hebben maar 1 doel, het meeste gouden medailles winnen. In iedere denkbare sport zijn zij succesvol aanwezig en dat mag iedereen weten... Maar laat ik eerlijk blijven, is dat onterecht?
De Chinezen krijgen het uiteindelijk voor elkaar: de meeste gouden plakken zijn voor China. Voor dit feit groots respect, stel je voor: 10 jaar geleden had nog nooit 1 Chinees 1 bal had geslagen met een hockeystick. Nu spelen de vrouwen in de Hockey finale op wereld niveau. Alhoewel, deze gouden medaille gaat aan ze voorbij... maar ze knokken er hard voor. Indrukwekkend om te zien. Wat een doorzettingsvermogen.
De halve finale zitten we op de tribune, wat een feest! Lekker biertje in de hand en schreeuwen maar...

Het Olympisch Roeitoernooi
Het begint allemaal prachtig! De baan ziet er prachtig uit en ligt er mooi bij. Alles is goed geregeld. Waar een biertje in het HHH 3 euro kost is een pils hier 50 cent... Kortom, heerlijk in dit mooie weer een biertje op de tribune. Hier kunnen we ons wel vermaken en we fantaseren over de medailles voor de Nederlanders en voor wie we en vanaf welk punt we in het water zullen springen om de roeiers een eerste huldiging te brengen!
Omdat ik op de 8e al in Beijing was aangekomen kon ik bij de eerste voorwedstrijd van Gijs in de Holland4 aanwezig zijn en zag ik alle andere roeiploegen van de NL equipe hun eerste voorwedstrijden varen. Op dag 1 van de spelen kwam ik de familie Gijs al tegen en gingen we met een oranje ploeg naar de Family Grand Stand, de FISA tribune langs de baan en zagen op een giga scherm Gijs van start gaan.

Ik ga jullie vertellen wat er in mij om is gegaan. De resultaten van de 4 roeiers zullen jullie op studiosport hebben gezien of in de krant hebben gelezen.
De Holland Vier roeide in de eerste voorwedstrijd goed. Waanzinnig sterk. Niet anders dan verwacht.
Maar toen... om een heel lang verhaal kort te maken, het resultaat in de halve finale was onverwacht. Geen finaleplaats. Hoe is het mogelijk?
Groots verdriet en ongeloof op de tribune. Ouders, broer zus, vriendinnen, vrienden, iedereen verslagen. Tranen en boosheid. “Topsport... daarom haat ik topsport”, zei iemand van heel dichtbij. En dat is het ook als je het mij vraagt. Topsport is keihard. Er wordt met elkaar afgerekend in het heetst van de strijd.
Wat een nadeel is van een buitensport en met name roeien is dat er geen elementen mogen zijn die de eerlijkheid van de sport in het geding brengen.

Dus hoe het kan? Waterplanten of gemaaid wier in het roer of niet? Echte topsporters praten niet over dat soort zaken. Tenzij het onomstotelijk kan worden bewezen. En dat kon niet. Het resultaat is niet terug te draaien.
Ik had nog nooit vier zulke beren, zulk mentaal sterke mannen zo onmachtig en zo “klein” gezien. Lege ogen, ken je dat? Totale ontreddering, ik vond het zo verdomde sneu. Maar, wat kan je doen? Wat moet je als atleet? Het was niet meer terug te draaien. Dat de nacht voor de wedstrijd rond de 300 Chinezen door het water van de baan hadden gewaad om met de hand het wier te maaien en dat er bewezen werd dat er los wier in de baan dreef en dat deze los drijvende rommel achter het roertje van een roeiboot kan blijven hangen en voor cruciale seconden vertraging kan zorgen is een mogelijke reden, maar geen bewijs.

De race was voorbij. Voor de vier jongens, was het voorbij.

Een schitterende gouden droom, Beijing 2008 verdween als sneeuw voor de zon. De Holland4 gaan stoppen en weten alleen aan de hand van de afgelopen vier jaar dat ze op het erepodium hadden moeten staan. Geen toekomst om het verlies recht te zetten. Realiseer je, het hele WK podium van 2007 roeide niet in de finale.

Ik heb enorm respect voor de prestaties van de jongens kijkende naar de afgelopen vier jaar, met alle medailles en prijzen. De Holland Vier zijn topsporters. Voor, tijdens en na de wedstrijd hebben ze zich zo opgesteld.
Succes jongens, het zal nu de spelen echt voorbij zijn en jullie thuis zijn niet makkelijk zijn een “nieuw” leven te starten, maar ik vind jullie koningen!

Voor mij hebben jullie het goud gewonnen! Echt!

Goud was er voor de lichte dames dubbeltwee, groots respect voor Marit, Kirsten en Josy. Een schitterende en fantastische prestatie! Een geheel Nereus team, trots!

Dan de dames acht die zilver wonnen, zie de foto’s. We hebben er uitgebreid op gedronken. Wat een topprestatie! Een onbeschrijfelijke vreugde voor deze dames!


HHH en een weerzien met goede vrienden
Het weerzien met Thomas en Femme was ongelofelijk mooi! We spaken af in het Holland Heineken Huis en ik vloog Thomas om de nek. Het was alsof we elkaar de dag ervoren nog hadden gezien.

“NI HAO” (Chinees voor hallo en zijn de enige twee woorden uit ons vloeiend Chinees, maar prima te gebruiken in iedere denkbare situatie. TIP: voor de toekomstige China reiziger: glimlach lief en schreeuw zo hard als mogelijk deze twee woorden. Hoe harder hoe beter, dat vinden de Chinezen mooi).

Het was zuur voor Thomas om alle wedstrijden van zijn beste maatje Gijs te missen. Hij had op de finale gerekend en was te laat.
We hebben daarom genoeg bier gedronken. Maar niet in het HHH.

De tijd met Thomas, Femme, Heuf, Rene, Ferry, Klaas, Moes, Inze, het huidige Nereus bestuur en nog vele anderen in Beijing en het HHH was geweldig. Het Holland Heineken Huis was voor mij niet meer dan een kroeg uit Amsterdam die voor veel te veel geld bier verkocht en “onze” sporters huldigde. Ik vond het weinig meer dan niets. Weinig sfeer, erg groot en zeer commercieel. Ik moet de organisatie meegeven dat ze er goed in geslaagd waren zich aan te passen aan China, alles was tot in de puntjes geregeld, de bureaucratie vierde hoogtij. Maar de huldigingen waren mooi. Intens en heftig!

Maar...Heineken staat niet voor niets, als je er genoeg van drinkt wordt het altijd gezellig... Om samen te zijn met Thomas en de Nereus clan, was geweldig! Ik heb genoten. Daar hadden we het HHH niet voor nodig...
Een mooi uitje met de groep op de fiets door Beijing, naar de verboden stad en een hike over de Grote Muur, was een geslaagde trip. Finally met de kabelbaan van de muur naar een lager gelegen meer was een supermooie afsluiting voor de week samen!

Rond de 20e verliet iedereen de stad en begon mijn queeste om mijn visum te verlengen en naar Tibet te reizen....

Het grote China en haar kuren...
China is heel groot. China is een land van regels en China is vaak niet lief. De inwoners van China kijken lelijk, schreeuwen met consumptie tegen je, ook als ze je aardig vinden en China kan afschrikwekkend zijn. China is een land van grote tegenstellingen. Mooi en lelijk tegelijk. Het land van spugende en roggelende Chinezen, mooie Tibetaanse hawkers(straat (voedsel)verkopers), het land waar wetten en regels per dag veranderen en waar (bijna) niemand een woord over de grens spreekt. Je oogcontact probeert te krijgen met automobilisten als je wilt oversteken en met gevaar voor eigen leven door loopt en vervolgens een kettingbotsing veroorzaakt omdat de chauffeur toch plotseling voor jou stopt....
Een land waar smog in de steden niet meer weg te denken is, maar waar de uitgestrekte hoogvlaktes van Tibet onbeschrijfelijk mooi zijn. Een wonderlijk iets, een communistisch land waar kapitalisme hoogtij viert...

Op 20 augustus kwam mijn nieuwe reisgenoot in Beijing aan. Ik ontmoette Amy twee maanden voor Beijing in Ubud, Indonesië en we spraken af om samen vanuit Beijing naar Tibet te trekken. Ik ben meer dan gelukkig en dankbaar dat Amy kwam, ik zal eerlijk zijn: als ik alleen was geweest had ik hier niet gezeten, maar ergens aan een strand in Vietnam of Thailand. Ik zal jullie beschrijven wat China met mij deed.

TIP: ben je ooit van plan door China te trekken. Kom dan niet op de bonnefooi. Regel alles via NL. Dat scheelt tijd! Weken.

Het woord bonnefooi kent men niet in China. Wat was Z.O.-Azië toch ontzettend makkelijk reizen.
Amy en ik besloten niet in Beijing op mijn visum (7 dagen extra) te wachten en trokken centraal China in. Op naar Tibet.
China wil niet dat toeristen naar Tibet reizen. Door de internationale druk in combinatie met de Spelen is Tibet na de onrusten in mei toch open gesteld. Echter, toegang alleen met een permit bovenop het Chinese visum. De permit betekent: vanaf de grens krijg je een gids (lees: toezichthouder) mee tijdens een minuut tot minuut georganiseerde (zeer kostbare) trip. Wat is jouw mening? Ik vind het eng.
Deze trip is alleen via een overheid goedgekeurde organisatie te boeken. Zo houdt China perfect controle over wie waar naar toe gaat in Tibet en wie de benefits krijgt van het toerisme in Tibet. Kortom, Tibet leeft onder de duim van China.

Nog steeds overtuigd van het feit dat ik de permit voor Tibet wel even onderhands wel kon regelen (alles komt altijd goed toch? Is sinds de start van mijn reis mijn motto). Ik dacht, hoe dichter bij Tibet, hoe groter de kans. Dus namen we de trein naar X’ian (12 uur van Beijing). We bezochten het Terracotta leger. Prachtig. Hoe klein de wereld is, kwamen we daar achter... Zittend achter een biertje werd er op mijn schouder getikt. Mijn Boston maat, Jan en zijn vriendin Yv, zaten ook in Xi'an en kwamen via een andere route vanuit Beijing. Dat was gezellig!

Mijn positieve instelling werd nog niet gedeeld met de Chinezen: in X’ian werd mij op 24 augustus medegedeeld dat mijn visum alleen maar met 15 dagen werd verlengt. Kortom, opzouten, China uit en dat al over twee weken. Een serieus probleem aangezien ik pas op 3 oktober vlieg vanuit Beijing. Waar moest ik die 3 weken heen? Mongolië? Nepal, India? Ik heb China daarom gehaat. Wat nu als mij een verlenging werd geweigerd en ik ergens in Centraal China zou zitten? Wat moest ik doen? Positief blijven was het antwoord, alles komt altijd goed... ik kon niet zomaar mijn motto laten vallen...

We vertrokken nog steeds zonder verlenging van mijn visum uit X’ian en besloten het er op te wagen en gewoon richting Tibet te reizen en in Golmud (de laatste Chinese stad voor Tibet) alles in 1 keer aan te pakken. Visum en Permit. Wel op de laatste dag van mijn Visum, mooi, living on the edge! Zwart of rood, alles of niets...

Er zouden toch wel ambtenaren zijn die voor een extra-tje versneld een visum in combinatie met een permit wilden afgeven? Op het station in X’ian kregen we te horen dat we niet naar Golmud mochten reizen... Rara, waarom zou dat nou zijn....? Daar hadden we een uitnodiging voor nodig. Oplossing was een ticket naar Xining. (de stad voor Golmud). Maar de eerste signalen waren daar, dit kon niet missen, als we het voor elkaar kregen dichterbij Tibet te komen, moest die permit (en mijn visum) makkelijker te regelen zijn!

En ja hoor in Xining kregen we de eerste illegale aanbieding. Per bus naar Tibet, zonder permit.
De NL ambassade had mij dit ten zeerste afgeraden. De Chinese overheid is onverbiddelijk, zeker tijdens de spelen. Straffen zijn hoge boetes, uitzetting en gevangenis.

Dit aanbod sloegen Amy en ik af.

En toen begon de zon begon eindelijk te schijnen in China....!

Op het station benaderde een Chinese gids ons en bood zijn diensten aan. HOERA! Iemand die goed engels sprak! Niu (spreek uit: “nieuw”) was onze rots in de branding. Hij was onze gids en dat scheelde zo veel tijd! Eindelijk communicatie met de locals, eindelijk een korte uitleg aan een taxichauffeur in plaats van een toer door de stad! Mijn Visum kreeg ik in 1 dag voor elkaar en wel met 1 maand verlenging. Hoe kan dat nou? Ik begreep er niets van maar was meer dan blij verrast en dat alles helemaal legaal! (alles komt altijd goed.... dat zeg ik toch...)
De permit hadden we in 3 dagen rond. Samen met Niu wachtte ik vanochtend een Tibetaan op die met de trein vanuit Lhasa kwam.

Hij had onze permit in zijn tas....

Daar zit ik dan, op mijn bed in de trein. De eerste nacht zit er op en Amy en ik gaan zo een vreugde biertje drinken in de luxe restauratie. We zijn met trein in de Himalaya boven de 5000 meter, op het Tibet Plateau, een uitgerekte steppe met sneeuw en een hoge gletsjer hier en daar. Als men wil is er zuurstof beschikbaar in de trein, maar wij voelen ons prima! Ik kan niet wachten! In Tibet zullen we o.a trekken naar het Mt. Everest base-camp. Hoe spannend!

Na de 7-daagse toer, dalen we langs de grens met India en Myanmar naar Zuid-China naar Shangri La. Daar zullen we nog een trekking doen. De grens met Nepal (Freedom Highway) is nog steeds gesloten, dus Nepal zal niet meer lukken. Helaas, maar ik ben zo dankbaar dat ik naar Tibet kan!


Op 28 september vlieg ik naar Honolulu om mij weer te verenigen met mijn kites... Keep you posted!
Degene die mijn hele verhaal heeft gelezen, gefeliciteerd, je hebt het gered, ik laat je weten hoe mijn queeste China en Tibet eindigt en hoe Zuid China zal zijn. (laat eens een reactie achter....ben benieuwd)


Wil je mijn foto’s van de spelen en mijn trip door China zien? KLIK dan HIER

Sjoerd

బీజింగ్ 2008

Appels, eieren en een geweldig weerzien!

Ik stak gisteren met de trein de grens over van Hongkong (wat al China is) naar China. De Chinezen zijn bang voor alles wat met een “isme” eindigt. You name it en zij zijn er bang voor. Extremisme, terrorisme, vandalisme en hooliganisme.

Ik moest door meerdere scanners, er was een wandelende worst met een jasje (hond-achtig) die rond mijn benen snuffelde. En uiteindelijk hebben de Chinezen mij aangehouden.... ik had namelijk een appel in mijn tas.

En dat kan natuurlijk niet!

Grensoverstekende appels zijn verboden. Heel logisch want Chinezen begraven eieren en die graven ze jaren later weer op en verkopen ze dan als delicatesse, maar een verse appel, nee, dat is een staatsgevaar. Het mooie is dat appels haarfijn te zien zijn op de scan. De mooie groene en rode kleur is prima te zien door de desbetreffende ambtenaar….

Ik begreep er niets van. De naar de televisie starende mevrouw riep naar mij: "weet, weet" (wait), "foet,foet, foet"(ze bedoelde food, maar het klonk heel anders). Ik keek naar mijn voeten omdat ik dacht dat ik via het verkeerde poortje was gelopen. Anyway een lang verhaal kort. Ik was vergeten dat ik die appel die ochtend had ingepakt als appeltje voor de dorst, maar toen ze mijn totale tas had uitgepakt en de appel met een tevreden glimlach op haar mond te voorschijn toverde als een waar veroverde trofee, begreep ik wat ze bedoelde. Ik kreeg een papier met een aantal stempels dat mijn appel in beslag was genomen. Ik dacht dat het een boete was, maar dat werd in gebroken engels ontkracht. Gelukkig. Toen ik lachend tegen de vrouw zei dat het een hele lekkere appel was en dat ik haar veel eetplezier wenste, werd ze boos op me. Ik ben toen maar snel doorgelopen.... Chinees vuurwerk, een kort lontje....

Maar stiekem had ik nog een appel bij me en die heb ik lekker gehouden.
Vanaf die appel schrijf ik jullie mijn laatste update.

Op de befaamde boottrip van Labuanbajo naar Sape (Sumbawa) was naast mijn vrienden uit NL met wie ik een week was opgetrokken op het scheepje naar Flores, ook een ander stel opgestapt.

Kelly en Sander op reis.

Kelly in de afrondingsfase van haar afstudeeropdracht voor haar masters en Sander, retired marine man, lekker op reis samen met Kelly.

We hadden een vergelijkbaar programma. Zij gingen hun Indo trip ook afronden met een motortour over Bali. Ik wilde het zelfde doen. Ik huurde dan ook een Suzuki 250CC en toerde eerst zelf een paar dagen naar mooie plekjes op Bali en ontmoette Sander en Kelly aan de Noordkust.

Ik had het duiken al een beetje opgegeven. Op de een of andere manier trok het me niet meer zo. Maar toen Sander mij zei dat ze op het wrak de USS Liberty zouden gaan duiken in het Noorden van Bali, was dat voor mij toch wel een uitdaging. Sander is duik instructeur en dat gaf mij na 4 jaar voldoende zekerheid om de gok te wagen.
Het was prachtig. Ik kwam onderweg van alles tegen. Maar de Baracuda die mij glazig in de ogen staarde en langzaam zijn mond opende en mij de serie dodelijke tanden liet zien en doodstil (ondanks de onderwater aanwezige deining) op zijn plek bleef hangen, was een indrukwekkende aanblik.

Duiken op dit wrak is bijzonder. De USS Liberty, een Amerikaanse bevoorrader, is gedurende WWII door de Japanners naar de kelder geholpen. Het wrak ligt 200 meter van de kust en in tegenstelling tot andere duiken kun je gewoon vanaf het strand het water in wandelen en je zelf laten zakken tot +/- 30 meter. Het was prachtig.

Na dit avontuur splitsten onze wegen zich weer en reed ik naar Ubut. Daar was de grootste crematie ceremonie sinds 10 jaar.
Indonesië is het grootste moslimland ter wereld. Maar Bali is het enige eiland van de 17.000 eilanden die Indonesië telt, wat (grotendeels) Hindoeïstisch is.
Het was tijd om te cremeren had men uitgerekend.
Ongeveer 250.000 Indonesiërs woonde de crematie bij van Tjokorda Gde Agung Suyasa, het hoofd van de koninklijke dynastie van de Ubud. Het was de grootste crematieplechtigheid sinds mensenheugenis op Bali, met een 2 kilometer lange processie.

De Ubud-dynastie is een van de meest gerespecteerde koninklijke families op Bali. Zij vluchtten in de 15e eeuw van het naburige eiland Java na de val van het hindoeïstische Majapahit-keizerrijk. De processie, waarbij een rijk-versierde, met stiermotieven versierde draagbaar door de stad werd gedragen, had een lengte van 2 kilometer. De Ubud-dynastie is een van de meest gerespecteerde koninklijke families op Bali. De draggers wisselden elkaar iedere paar honderd meter af en het was meer dan indrukwekkend. De Ubut inwonders waren door het dolle heen.

Kijk voor mijn Bali Tour, hier

KLIK voor een filmpje van de processie, GEKKENHUIS!

Op de motor terug naar Kuta, voor de laatste keer. Ik ontmoette nog een keer mijn Amsterdamse maatjes die juist terug kwamen van de Ringani tocht en door het dolle heen waren van het avontuur. Ik stapte om 00:30 op het vliegtuig naar Singapore. O wat had ik een zin om na 2.5 maanden mijn zus, nichtje en Dirk weer te zien!

Om vijf uur belandde ik in bed en werd om 8 uur wakker. Ik stond op, zonde van de dag om te blijven liggen, het was zaterdag en Mariken en Dirk waren beiden vrij. Ik loop mijn kamer uit en zie wel een hele oude Mariken met Tessa aan de ontbijttafel zitten…..

En op dat moment begon mijn wat slaperig brein te werken….

Het was niet Mariken. Het was mama! MAM, WAT DOE JIJ HIER?

De grootste verrassing. Na 10 maanden weerzien, een heerlijk weekeind. Samen op pad, biertjes drinken en genieten van alle verhalen van beide kanten. Met Mariken, Tessa en Dirk op pad. Een heerlijk en fijn moment. Maandagavond was het feest voorbij. Althans het feestje met mam. Zij vloog weer terug….

Ik ben een week gebleven en toen was het tijd voor de laatste fase van mijn reis:
• Hongkong
• Guangzhou
• Hangzhou
• Shanghai
• Beijing, SPELEN!!!!
• Tibet

En op 3 oktober vlieg ik naar Honolulu, waarna ik op 14 oktober naar Vancouver Island vlieg om mijn broertje met vrouw en kroost te ontmoeten.

Uiteindelijk was ik geweldig blij dat Jane de kaarten voor de Olympische Spelen naar mijn zus in Singapore had expressed per post. Ik stond op het vliegveld in Singapore en werd geweigerd op mijn vlucht. Ik had geen ticket Hongkong uit en (nog) geen visum voor China. Sjoerd dus niet vliegen.
Maar de kaarten, de hotel reservering en een gezonde overredingskracht, dreigementen en lieve glimlachen waren voldoende om toch mee te mogen. 3 minuten voor vertrek zat ik op de vlucht.

In Hongkong is het echt gekkenhuis. Je kunt bij wijze de Visa van de straat oprapen. Daarom doen ze dus ook zo moeilijk om Hongkong in te komen. Overal zijn de Visa een probleem, behalve in Hongkong. Daar koop je op iedere hoek van de straat een Visum.

Ik leverde bij een mannetje in mijn hotel mijn paspoort en 1 pasfoto in en in 1 dag had ik mijn visum, het bespaarde me 3 dagen wachten op de ambassade en ik heb lekker van de stad kunnen genieten.

Keep you posted.
Inmiddels wel bekend toch? Hier klikken en dan de foto’s bekijken…..

Laatste happen Nasi Goreng

Als je leest via Hyves worden leestekens veranderd. Waarom weet ik niet. Je kan ook lezen op mijn Blogger site

Bergen, water en lucht... wat een heerlijkheid in Indonesië.
Met vele mooie indrukken achter de rug geven de meer dan 17.000 tropische eilanden van Indonesië een bijzonder karakter aan mijn reis. Met nog iedere dag zwarte voeten van het stof van de vulkaan Rinjani in mijn schoenen, boekte ik mijn 4-daagse toer op de boot van Lombok naar Labuanbajo, Flores.

Recept: men verzamelt 40 toeristen, drie vijftig jaar oude vissersbootjes omgebouwd tot cruise schip.
Voordek: verblijfplaats overdag. Achterdek boven de stuurhut: 15 mans hut. Als toefje op de pudding plaatst men een grasmaaiermotor op de kielbalk van het scheepje en op het voordek een van vuilniszak gefabriceerde fok. De kapitein bereidt 3 keer per dag een andere variant van Nasi Goreng, ik ben er niet vies van, heerlijk zelfs! Zorg wel dat je tussen de meest romantische eilanden met witte stranden met bewoners: de oudste reptielen van de wereld, door vaart...

Resultaat: schattig scheepje, heerlijk eten en een boottrip die ik niet snel meer zal vergeten.

We zouden reizen met 3 boten zoals ik al zei. Er waren nog wat wisselingen van bezetting tussen de boten en op een vrij natuurlijke manier werd de verdeling van passagiers gemaakt. Boot A: bejaard. Boot B: in de overgang en boot C: je raadt het al, het jonge gespuis waaronder 1 bejaarde. Ik: opa.

In de bus naar de boot bleek ik naast een Nederlands stel te zitten, Jeanette en Dinand. JenD op reis. Net klaar met de studie. Nyenrode, de wereld is echt niet zo groot als hij lijkt. We kletsten over de huidige stand van zaken en ik besefte mij dat de tijd niet zo snel gaat als het lijkt… Alles nog steeds het zelfde. Twee nuttige conclusies in een paar minuten. Reizen is mooi.

Vlak voor het afmeren klauterden er nog snel 3 Nederlanders op het schip. Olf, Daan en Wout. Programma van de boys: op een korte variant van mijn wereldreis: 3 maanden Indonesië.

De boottrip was geweldig. Eindelijk na 9 maanden even in een varende enclave, heerlijk de hele dag Nederlands praten. De rest van het varende gezelschap was redelijk gezellig, een paar Amrikanen, Britten en Kroaten. Op de teleurstelling van een paar gestolen Coca Cola en sinasappelen na, verliep de reis voorspoedig.
De hoogtepunten waren het zwemmen naar onbewoonde eilandjes, frisbeeën op het strand, berg beklimmen en op de top biertjes drinken. Wel een warm biertje, want na drie dagen is het ijs in de vrieskast van piepschuim wel gesmolten… maar dat mocht de pret niet drukken. Biertje=biertje. De absolute toppers waren Rinca en Komodo met haar bewoners, de Komodo draak, of varaan.

Alles wat je over de Komodovaraan kunt vertellen is indrukwekkend. Zijn oorsprong, zijn lengte, zijn slangentong, zijn onderkaak en zijn giftig speeksel. Het eiland Komodo leidde lang een onopgemerkt bestaan tussen de grotere eilanden Sumbawa en Flores. Het grillig gevormde Komodo was met zijn kale en droge heuvels ook niet geschikt voor landbouw. Volgens de toenmalige machthebbers deugde het slechts als ballingsoord voor hun criminelen. Zo is het enige dorp, Kampung Komodo, ontstaan. Het bevindt zich in de oostelijke inham van het eiland en herbergt enkele honderden nazaten van de eerste inwoners. Ze leven van visserij, voornamelijk op inktvissen, en richten de blik vooral zeewaarts. Op de rest van het eiland wagen zij zich niet. Daarvoor hebben zij te veel respect voor hun legendarische medebewoner, die hen in aantal overtreft: de Komodovaraan. Onlangs werd er nog een locaal meisje door een Komodovaraan aangevallen en kwam om het leven. De Komodo’s kwamen in 1911 voor het eerst in het nieuws. De Nederlander Van Hensbrack ving tijdens een expeditie met het KNIL (Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger) op Komodo enkele exemplaren en bracht ze naar 's Lands Plantentuin in Buitenzorg, het huidige Bogor. Geruchten over zeven meter lange draken deden al enige tijd de ronde, nadat parelduikers op Komodo hadden aangelegd en een glimp opvingen van de reusachtige dieren. P.A. Ouwens, curator van de Tuin, onderzocht de 'draken' en concludeerde dat het varanen waren: hoogontwikkelde hagedissen die goed kunnen klimmen, zwemmen en lopen. Varanen komen op vele plaatsen in de wereld voor, maar zijn nergens zo groot als op Komodo. De dieren waren geen zeven meter, maar haalden toch makkelijk een lengte van drie meter. Het belang van de ontdekking werd snel erkend. De Komodovaraan stamt waarschijnlijk af van de dinosaurus. Fossielen voeren terug tot het vroege Eoceen, zo'n 60 miljoen jaar geleden. De poten zijn voorzien van scherpe klauwen, maar zijn machtigste wapen is zijn speeksel. Dat is zo giftig dat hij er elke prooi mee kan vellen. Een beet van een varaan heeft een gevaarlijke infectie tot gevolg. Omdat het dier een sterk reukorgaan bezit en bij het jagen afgaat op de geur van bloed, draagt de parkwachter die bezoekers begeleidt, altijd een gevorkte stok bij zich om eventueel aanvallende varanen te stuiten.Varanen brengen hun eerste levensjaren in een boom door, omdat ze anders kans lopen ten prooi te vallen aan hun moeder of een ander vraatzuchtig volwassen exemplaar. Pas als ze door hun gewicht uit de boom vallen, leven ze beneden verder. (bron:http://www.djoser.nl/rondreis_indonesie/_magazine/669/)

Na 4 dagen kwamen we aan in Labuanbajo. Een ingeslapen stadje op de Westelijke punt van Flores. De bevolking is vriendelijk en valt je niet lastig. Overigens, dat is opvallend van Indonesië, het gedrag verschilt van eiland tot eiland. Ook al ligt er maar 5 mijl tussen twee eilanden. De cultuur, gedrag en geloof kan totaal afwijkend zijn.
We zouden de volgende dag vertrekken met de ferry naar Sumbawa. Een vijf uur varen.

Je raadt het al, de ferry bleek de komende dagen niet te varen. Na lange onderhandelingen versierden we een plekje op een behoorlijke vissersboot met een stevige motor. Dat beloofde veel goeds. Aangezien deze boot uren later vertrok, was de aansluiting met onze bus naar Lombok discutabel, echter de kapitein was overtuigd dat we de aansluiting niet zouden missen.
Bij het starten van de indrukwekkende motor knapte de V-snaar. Waarom zou je een reserve snaar meenemen als de huidige al vijf jaar meegaat? Zeker als de stromingen tussen de eilanden verraderlijk zijn en de trade wind altijd richting het zuiden (Australië) blaast? Juist, daarom dus! Gelukkig brak de snaar in de haven en werd er binnen afzienbare tijd door de tweelingbroer van Patrick kluivert wederom alternatief vervoer geregeld… deze stap was alleen misschien een brug te ver….

We zouden met een watertaxi naar de andere boot worden gebracht. Nadat we 10 minuten in het veel te kleine bootje met veel te veel mensen achter een eilandje buiten de haven lagen te dansen op de aanzienlijke golven, werd het ons duidelijk. Patrick deed niet onder voor zijn naamgenoot en was een net zo grote zwendelaar. De havenbelasting werd omzeild en de kapitein van de watertaxi kreeg het benauwd… Of we even op het strand wilden wachten…? Haha, NEE..! Na een half uur doemde een houten scheepje op. De Kleine Kapitein pikte ons op. Met 40 locals, 100 kilo fish paste voeren wij een zee op, die steeds wilder werd.
Terwijl de kots ons om de oren vloog realiseerden we ons, dat niemand wist dat we op dit scheepje zaten en dat we dus niets anders konden doen dan hopen op een veilige thuishaven…

De golven werden groter en groter, de wind nam toe en de Kleine kapitein, rookte peuk na peuk in zijn stuurhutje zonder radio. Aangezien zijn scheepje wel was aangeleverd met de authentieke grasmaaier echter zonder licht, kwamen de vuurtorens op Sumbawa prima uit. Na een korte discussie tussen de kleine kapitein en zijn vrind bepaalden ze welke vuurtoren het moest zijn en al in het donker pruttelden we het laatste stuk open zee op tussen Komodo en Sumbawa. Onze haren, kleren en tassen werden verder doordrenkt met zeewater en fish paste (pastij van vermaalde gedroogde vis). Het was een helse tocht. Liters water sloegen over de passagiers heen.
Toen ik weer signaal kreeg op mijn GSM, was ik toch wel erg blij. Dit nooit meer. We waren gered van een stuk drijfhout richting Australië.
We wisten bij vertrek niet dat we illegaal op het overladen scheepje zaten, dus voorkomen was geen optie geweest, maar toch… gewoon geen wateravonturen meer op deze manier. Om 23:00 arriveerden we in de haven na een helse tocht van 9 uur i.p.v. 5 uur… gelukkig was iedereen in orde en stonden we op de kade na te rillen en nog door te deinen op de golven.

Hoe een paradijselijke tocht kan eindigen in een helse overtocht….

We stapten de volgende dag in de bus naar Lombok.

KLIK voor de foto's van dit avontuur